Als je mij vroeger vroeg hoeveel kinderen ik wilde antwoordde ik steevast ‘vier’. Jarenlang hield ik vol dat ik graag vier kinderen wilde. Dat leek mij fantastisch en vooral heel erg gezellig. Nou, daar ben ik inmiddels op terug gekomen.
Ik kom zelf uit een samengesteld gezin en ben het enige kind van mijn ouders samen. In totaal zijn er zes kinderen. Naast het feit dat ik de jongste ben, ben ik ook nog eens een ‘nakomertje’ zoals dat vaak wordt genoemd. Ik scheel 13 jaar met mijn jongste zus, 19 jaar met mijn broer en met de anderen nog meer. Helaas zijn we geen big happy family, al heb ik wel heel goed contact met mijn broer en jongste zus. Hen zie ik gelukkig regelmatig. Het is ingewikkeld, en misschien is het nog wel ingewikkelder geworden nadat mijn vader 19 jaar geleden overleed. Ik weet het niet, maar ik wilde zelf wel heel graag een groot, warm en gezellig gezin zoals de kerstreclames op tv. Ik zag het helemaal voor me: vier kinderen, inclusief aanhang en hopelijk op den duur kleinkinderen. Heel idyllisch.
Inmiddels weten we dat dit ideale plaatje lang niet voor iedereen is weggelegd. Dat heb ik wel geleerd in mijn tijd als activiteitenbegeleider in een verzorgingshuis. In die acht jaar heb ik alle gezinssamenstellingen gezien en er is gewoon geen recept voor het ideale gezin. Grote gezinnen, kleine gezinnen, het maakt niet uit. Gedoe komt in alle soorten gezinnen voor. Het moet simpelweg klikken tussen de kinderen en partners zijn hierin ook belangrijk. En het ideale leeftijdsverschil tussen kinderen bestaat ook niet. Karakters moeten gewoon matchen denk ik. En als dat het geval is, ben je als ouder zijnde de koning te rijk. Maar garanties heb je niet.
En toen kregen we zelf kinderen
En toen werden we bijna 12 jaar geleden zelf ouders. We genoten volop. Op de één of andere manier voelden we ons al compleet en hadden we geen behoefte aan een tweede kind. Laat staan een vierde haha. Het was goed zo. We hadden een makkelijk kind, konden gaan en staan waar we wilden en voor we het wisten vlogen de jaren voorbij. Totdat Milan zes jaar werd. Het gevoel overviel ons, maar op dat moment werd voor ons duidelijk dat we toch nog graag een tweede kindje wilden. Ongeveer een jaar later werd Floris geboren. Een groot cadeau en omdat we wisten dat het mijn laatste zwangerschap zou zijn hebben we er extra van genoten en deze uitgebreid vastgelegd. Gelukkig kan dat ook volop met alle mogelijkheden die er zijn om een zwangerschap vast te leggen. Van pretecho’s tot fotoshots maar ook een beeldje van je buik. Als je klikt op ‘beeldje zwangerschap‘ zie je precies wat ik bedoel.
We kregen toen best vaak de vraag of we het leeftijdsverschil niet lastig vonden en of de jongens wel wat aan elkaar zouden hebben. Het is weleens een uitdaging, maar ze zijn echt gek op elkaar. We hopen dat dat zo blijft en dat ze later altijd op elkaar kunnen bouwen. Er zullen vast nog genoeg momenten komen waarop ze elkaar hard nodig zullen hebben. Een derde kindje gaat er niet meer komen, daar heb ik eerder al over geschreven. Het is echt goed zo, maar een vierde kind is daarmee al helemaal uitgesloten haha.
Ik hoop nog steeds op die volle tafel met Kerst. Ik gun onze jongens de wereld met lieve partners en misschien wel kinderen. Dat is voor mij nog steeds het meest idyllische plaatje. Ik weet namelijk dat het ook anders kan zijn.
We zullen zien wat de toekomst ons brengt, maar ze moeten het met elkaar zien te redden 🙂 Hoe zag jij je toekomstige gezin voor je toen je jonger was? Hoeveel kinderen wilde je? Klets mee in de comments hieronder of op de socials van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
