Na een paar weken nagenoeg online afwezig te zijn geweest, vond ik het tijd voor een korte update. Want opeens verschenen er geen persoonlijke blogs meer online en was het ook stil op de socials. Dat ging natuurlijk opvallen en ik kreeg een aantal ontzettend lieve berichtjes in mijn dm en zelfs per mail. Dat had ik niet verwacht! Daarom besloot ik een post te plaatsen op zowel Facebook als Instagram, maar ook daarna was het even stil. Inmiddels zijn we een week of twee verder, hoe gaat het nu?
De afgelopen vier jaar
Laat ik bij het begin beginnen. Als ik erop terugkijk (en dat heb ik de afgelopen weken veel kunnen doen, haha), waren de laatste vier jaar op zijn zachtst gezegd roerig. Er is heel veel gebeurd, uiteraard ook veel dat ik niet deel. Maar om wat voorbeelden te geven: we verkochten twee huizen, verhuisden naar een tijdelijk huurhuis en kochten een nieuwbouwhuis. Met dat laatste zijn we al bijna een jaar bezig en nog steeds zit er geen paal in de grond, haha. Maar impact heeft dit alles wel.
Maar er gebeurde meer: corona brak uit en ik werk voor een zorgorganisatie. Het was alle hens aan dek, ook voor degenen die niet aan het bed stonden zoals mijn collega’s en ik. Al was dat natuurlijk nog altijd niet te vergelijken met het werk van degenen die echt aan het bed stonden. Zij hebben echt keihard gewerkt.
Ik werkte vanaf dat moment vanuit huis en mocht niet meer naar kantoor, want de kinderen waren ook thuis en mochten niet naar opa en oma. Er was nog zoveel onbekend toen. Het was pittig: 32 uur werken, thuisonderwijs geven aan een 9-jarige en een 2-jarige peuter entertainen. En dat allemaal maandenlang vanaf een eettafel in een huis dat echt te klein werd (we werden toen flink met onze neuzen op de feiten gedrukt) en wat achteraf gezien niet meer mijn plek was. De jongens deden het goed en vonden een routine, maar het was best pittig.
Op mijn werk veranderde en gebeurde er een hoop, maar ook privé, want zoals gezegd verhuisden we naar een nieuwe wijk en Milan veranderde ook nog eens van basisschool. Dat wilde hij zelf en hij heeft er geen spijt van gehad, maar het was wennen en het was niet altijd even eenvoudig in een nieuwe wijk. Het heeft even geduurd voor we allemaal onze draai hadden gevonden, laten we het daarop houden 😉
Het is teveel om op te noemen en ik zal jullie er niet mee vermoeien, maar het was gewoon heel erg veel. Er was altijd wel iets en ik had vaak het idee er alleen voor te staan. Dat ligt zeker niet aan Patrick, want hij doet wat hij kan, maar zijn werk buitenshuis ging wel door. Heel vroeg de deur uit – rond 5.00 uur – en aan het einde van de dag kwam hij weer thuis. Dan is veel al gedaan en geregeld. Ook de afspraken voor de jongens, dingen op school, het huishouden etc. En, eerlijk is eerlijk, ik ben een enorme regelaar en perfectionistisch 😉 Ik denk bij alles “oh, dat doe ik wel even”.
Lichamelijke klachten
Ik had mij de start van het nieuwe jaar echt anders voorgesteld, maar begin januari ontstonden er lichamelijke klachten die ik niet langer kon negeren. Achteraf gezien zat ik al een tijdje niet lekker in mijn wel en had ik constant een gejaagd gevoel. Nu leek alles eruit te komen. Pijn op mijn borst, enorme rugpijnen, een blaasontsteking, keelontsteking en andere gekke dingen die ik nog niet eerder had gevoeld. Het kwam niet tegelijk, maar wel allemaal achter elkaar. Ik had het één net achter de rug, of het volgende diende zich aan. Moedeloos werd ik ervan. En ik deed er alles aan om mij maar niet lang ziek te hoeven melden. Van een spijkermat tot yogaoefeningen en van visolie tot eindeloos wandelen. Ik deed alles, maar een snelle oplossing leek er niet te zijn.
Helemaal niet omdat ik mijn klachten ging Googelen. Ik hoopte een logische verklaring te vinden, met een bijbehorende oplossing zodat ik snel van mijn klachten af zou zijn. Stom, want zo ging dat natuurlijk helemaal niet. Ik vind het lastig hierover te schrijven, maar ik maakte mijzelf én de mensen om mij heen, helemaal gek. Al probeerde ik het wel bij de jongens vandaan te houden. Ik weet waar mijn angst vandaan komt, maar het hield (en houdt mij soms nog) mij in zijn greep. Dan leek het alsof ik letterlijk verlamd was van de angst. Ik kon aan niets anders meer denken. Dat leek de druppel, want ik ontkwam er niet aan om mij ziek te melden op mijn werk. Ik herkende mijzelf niet eens meer.
Wandelen, wandelen, wandelen
En dat was het moment waarop het ook hier stil werd. Ik ben zoveel mogelijk offline gegaan en om mijzelf af te leiden ben ik eindeloos gaan wandelen. Ik kocht wandelschoenen (die overigens nog best hip zijn, haha) en ben alleen maar gaan lopen. Podcast in en gaan. Dat was het enige waar ik behoefte aan had. Ik liep bijna 1o kilometer per dag, want als ik wandelde, dan kon ik ook niet Googelen en de buitenlucht doet goed. Alleen, met vriendinnen, mijn zus, de hond van mijn zus of een korte wandeling met mijn moeder. Als ik maar kon wandelen.
De huisarts zei op een gegeven moment: “Je bent jarenlang positief en flexibel geweest en je bent in één keer geknakt, wat jij hebt zijn burn-out klachten”. Dat vond ik wel een ding, want ik wil juist dat alles weer zo snel mogelijk normaal is.
Uitrusten en beginnen met herstellen
Ik ben er inmiddels wel achter dat dat niet zo snel gaat, maar de rust van de afgelopen weken heeft wel goed gegaan. Mijn werk is echt fantastisch en ik heb een coach via mijn werk toegewezen gekregen. Mijn collega’s sturen kaartjes, cadeautjes en appjes en laten echt weten aan mij te denken. Superlief! Dat geldt ook voor de mensen om mij heen: mijn ouders, zus en vriendinnen. Iedereen is ontzettend lief.
Tegelijkertijd voelde ik mij ook opgelaten door al die aandacht en voelde ik mij een patiënt, iets wat ik juist wilde voorkomen, zeker op de angstige momenten, want dan dacht ik “zie je wel dat er iets ergs aan de hand is?”.
Ondertussen ben ik ook naar een masseur en osteopaat geweest. De masseur voor de ontspanning en bekend met deze klachten en de osteopaat gaf goede tips.
Hoe nu verder?
Nu gaan we kijken hoe we voorzichtig het één en ander op kunnen bouwen. Langzaam, maar ik vind het fijn weer wat te kunnen doen. Dat geldt ook voor Mamablogger. Er stonden al wat blogs klaar (onder andere in het kader van de Week van het Geld half maart), maar ik heb gewacht met die te publiceren. Dit weekend heb ik er alvast één gepubliceerd en de rest komt wel. Ik ben al blij weer iets te kunnen laten horen. Het werk voor mijn werkgever gaat voor en ik ga deze week twee keer twee uurtjes werken. Ik hoop zo dat dat goed gaat.
Verder moet ik eind april nog naar het ziekenhuis. Ik hoop dat dat allemaal goed is en dat ik de angst daarna iets meer los kan laten. Dat zou heel fijn zijn. Dat het echt een kwestie was van teveel ballen in de lucht te hebben gehouden…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Fijn om van je te horen/lezen.
Ik hoop dat je je steeds beter gaat voelen. Neem je tijd!
Dankjewel voor je moed om dit te delen Marisca. Neem alsjeblieft de tijd die nodig is (en niet snel, snel proberen te herstellen).
Een podcast waar ik al veel uit gehaald heb is die van Evelien Aarten “ herstellen van burn-out”…. En ik blijf ook wandelen en wandelen …. zeker nu ik opnieuw werk 😉 …
Wat fijn dat je dit durft te delen, want ik ben vast niet de enige die je gemist heeft. Ik hoop dat de rust je goed doet en dat het snel weer de goede kant met je op gaat, zowel mentaal als fysiek. Enne… je hoeft niet perfect te zijn, goed is goed genoeg. Zet ‘m op! ????????
Een goed herstel gewenst.