Daar zat ik dan bij de huisarts met vage klachten. Tintelingen in mijn benen en mijn linkerarm. Verder had ik veel hoofdpijn en regelmatig een druk op mijn borst. Hoewel ik niet meteen alarm sloeg, zijn het wel klachten die ik niet kon negeren. Dat vond ook de huisarts. Onderzoekjes en gesprekken volgden. Inmiddels zijn we weer een tijdje verder. Hoe het nu gaat en waar de klachten vandaan komen, lees je hieronder.
De afgelopen vier jaar
De afgelopen vier jaar waren op zijn zachtst gezegd best hectisch. We verkochten twee huizen, verhuisden en kochten een nieuwbouwwoning. We verhuisden naar een compleet nieuwe wijk waar we het al snel naar ons zin hadden, maar waar onze kinderen echt hun draai hebben moeten vinden. Onze oudste veranderde van school en moest nieuwe vrienden maken. Dat was niet altijd even makkelijk. Onze jongste ging naar school, maar zat in het eerste jaar niet op zijn plek. De details laat ik achterwege, maar er is een hoop gedoe geweest en het was niet altijd even makkelijk. Ik heb er in ieder geval heel wat nachten van wakker gelegen.
Ook op het werk veranderde een hoop en Patrick switchte van baan (dat was overigens heel erg fijn, maar het brengt ook veranderingen met zich mee).
Ondertussen probeerde ik – hoe cliché – alle ballen in de lucht te houden. 32 uur werken (en goed werk afleveren), voor mijzelf werken, een hoop te regelen en vergeet Corona niet. Ook dat speelde in die afgelopen jaren en ik heb lange tijd volledig thuis gewerkt met een peuter van twee terwijl ik onze oudste thuisonderwijs moest geven. Wat een gedoe was dat zeg 😉 Ik werk als communicatieadviseur in de zorg en je kan je misschien voorstellen dat er een hoop te communiceren viel. In het begin van het virus veranderde om het kwartier wel een protocol vanuit de overheid, dus het was alle hens aan dek. En dat vanuit huis met twee kinderen.
We hebben het allemaal gered, alles kwam goed en er zijn natuurlijk veel ergere dingen in de wereld, maar het was gewoon veel. Er was altijd wel wat en negen van de tien keer kwam het thuis op mijn schouders terecht omdat ik simpelweg meer thuis ben dan Pat. Het is mij achteraf gezien allemaal niet in de koude kleren gaan zitten.
Klachten en naar de huisarts
Tenminste, dat bleek toen ik vage klachten kreeg en ermee naar de huisarts ging. De huisarts ging met mij in gesprek, deed wat onderzoeken en concludeerde al snel dat deze klachten hoogstwaarschijnlijk stress gerelateerd waren. Dat stelde gerust, maar hoe kon ik dit dan oplossen? Rust was het antwoord van de huisarts. Iets beter op mijzelf letten. Tja…
Bloed prikken en een hartfilmpje
Om geen tunnelvisie te hebben en lichamelijke oorzaken uit te sluiten, keek de huisarts nog wel verder. Zo werd er onder andere bloed geprikt en er werd een hartfilmpje gemaakt. Gelukkig bleek een paar dagen later dat die uitslagen goed waren, maar de klachten hielden aan. Enerzijds was ik gerust gesteld en stond er een afspraak gepland met een praktijkondersteuner voor een gesprek. Anderzijds had ik nog steeds last van klachten die mij echt belemmerden, zoals pijn op mijn borst waar ik ’s nachts wakker van werd.
Syndroom van Tietze
Ik ging terug naar de huisarts. Dit keer had ik mijn vertrouwde huisarts in plaats van een collega. Mijn huisarts is een wat oudere man met heel veel ervaring en hij deed nog wat testjes en luisterde wederom naar mijn hart en longen. Voor hem was het al snel duidelijk: ik heb het Syndroom van Tietze. Dat klinkt heel spannend, maar is gelukkig onschuldig. Het is wel heel vervelend. Het is een soort ontsteking op mijn borst en omdat het daar helemaal vast zit, blokkeerde de ontsteking ook een hoop waardoor ik dus die tintelende armen en benen had, het benauwd had, hoofdpijnen had etc. En natuurlijk die pijn op mijn borst, want die is wel hevig. We weten nu in ieder geval waar het aan ligt.
En nu?
De huisarts adviseerde ademhalingsoefeningen en ik moet letten op mijn houding. Ik heb een zittend beroep dus voldoende beweging is natuurlijk ook een must. Maar ik kreeg ook het advies om beter op mijzelf te letten en wat vaker mijn rust te pakken. Echt iets doen voor mijzelf in plaats van alleen maar ’s avonds op de bank ploffen met een serie 😉 Ik doe mijn best en probeer het wel, maar ik vind het ook lastig. Ik wil het op alle vlakken zo graag goed doen. Het huis op orde, voor de kinderen alles heel goed geregeld hebben, het goed doen op mijn werk, leuke content op de blog, de administratie, you name it. Maar goed, er is altijd wel wat en ik ben ook maar een mens. Er is nu nog niets aan de hand, maar het is wel een duidelijk signaal van mijn lichaam. Veel van jullie zullen dit misschien wel herkennen.
Plan de campagne: beter voor mijzelf zorgen
Naast ontspanning en meer bewegen (wat mijn plan al was, haha), moet ik ook weer even goed letten op mijn eten en dan vooral even extra aandacht besteden aan vitaminen. Ik eet al vrij veel fruit, maar ik moet dat wel aanvullen met andere vitamines. Dit doe ik met Omega-3 visolie van Möllers. Dat is visolie met vitamine A, D3 en E.
Dit is echte levertraan, maar dan een stuk lekkerder dan de levertraan die je van vroeger kent. Ik doe gerust een lepel door de yoghurt, maar je kan deze ook gewoon zo op een lepel nemen. En er is een variant voor kinderen in tutti frutti smaak. Ik heb daar de laatste jaren echt baat bij gehad, dus moet ervoor waken dat ik dat niet laat versloffen.
Met goede voeding, veel beweging, ontspanning én de juiste vitamines hoop ik een heel eind te komen. Ik moet echt even op mijzelf letten en ik denk dat we allemaal zo nu en dan een beetje op onszelf. Wij moeders zijn er immers ook nog 😉 Heb jij weleens het advies gekregen dat je beter op jezelf moest letten? Zo ja, hoe heb jij dat toen aangepakt? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
