Gisteren zat ik met vriendinnetje Chantal aan de koffie bij de Chocoladefabriek. We konden allebei wel even wat ontspanning gebruiken en we hadden het erover dat we dit jaar alweer 20 jaar vriendinnen zijn. We waren allebei 14 toen we bij elkaar in de klas kwamen en al snel werden we vriendinnen. Inmiddels zijn we dus 20 jaar en ieder twee zoons verder en zaten we dus aan de koffie. Op een gegeven moment ging het gesprek over vriendengroepen. Ik vertelde namelijk dat ik het heel erg naar mijn zin heb met alles, blij ben met de vriendinnen die ik heb, maar dat ik het soms ook mis dat ik geen grote vriendengroep heb. Maar is dat gemis heel erg?
Geen vriendengroep hebben
Het maakt niet uit naar welke serie ik kijk; Friends of iets heel anders als Married at first Sight en zelfs in Over mijn Lijk, maar ze zijn er prominent aanwezig: vriendengroepen. En dat is natuurlijk ontzettend mooi. Het is toch ook fantastisch als een groep mensen het zo onwijs leuk met elkaar kan vinden? Er is al zoveel ellende in de wereld en dit soort vriendschappen maken deze wereld een stukje mooier. Daar ben ik van overtuigd. Tegelijkertijd realiseer ik mij door dit soort programma’s dat ik geen grote vriendengroep heb. Vroeger wel, maar we werden ouder, gingen verspreid door het land wonen en kregen gezinnen. Contacten verwaterden. Dat ging heel geleidelijk waardoor ik misschien zelf ook minder goed doorhad dat dat gebeurde. Achteraf gezien heb ik waarschijnlijk ook wel steken laten vallen en had ik er misschien ook wel meer moeite voor moeten doen. En misschien waren die vriendschappen toen goed en leuk, maar werden dingen anders naarmate we ouder werden. Ik weet het niet, maar ook dat kan een verklaring zijn.
Daarnaast kwam Patrick uit Groningen dus hij nam ook geen vrienden van hem hier mee naar toe. Binnen zijn omgeving was hij degene die aan de andere kant van het land ging wonen met het gevolg dat ook die vriendschappen verwaterden. We, en vooral ik, hebben het daar best lastig mee gehad. Pas later realiseerde ik mij dat ik daar ook debet aan ben geweest.
We hebben nu vooral losse vrienden die elkaar niet of nauwelijks kennen. Van een vriendengroep, laat staan een hechte, is dus geen sprake.
Maar hoe erg is dat?
Het is jammer, maar ook wel te verklaren in ons geval. Het leven loopt zo. Daarnaast wonen we in een stad, misschien verschilt dat wel met de vriendschappen in een dorp, en komen Pat en ik uit totaal verschillende steden die ook nog eens mijlenver uit elkaar liggen. Verder waren wij de eerste die een huis kochten en een kindje kregen waardoor ons leven ook veranderde ten opzichte van de anderen. Kortom, er zijn logische verklaringen voor en hoewel ik het soms mis, is het eigenlijk ook wel goed zo.
We hebben heel veel leuke mensen om ons heen en spreken regelmatig af. Daarnaast doen we veel leuke dingen met ons gezin. Dat is voor ons het allerbelangrijkste. Als wij ’s avonds de voordeur op slot doen is het het belangrijkst dat we gelukkig zijn met elkaar. Maar de rest is uiteraard van harte welkom!
Heb jij een echte vrienden of vriendinnengroep? Zo niet, mis je dat dan of valt dat mee? Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie hierin staan. Laat het me weten in de comments hieronder of op social media.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik heb ook geen vriendengroep, in zoverre, niet zo’n groepje die heel hecht is. Ik ga wel eens met meerdere dames, of met vrienden op pad, maar er is hier geen sprake van een hechte club die allemaal met elkaar bevriend zijn. Voor mij een bewuste keuze, mijn leven met mijn gezin staat voorop. Vriendinnen heb ik zeker wel en daar kan ik goed mee. Ik ben ook beter af met het voeren van gesprekken individueel dan binnen een groep (adhd iets). Ik krijg niet veel mee van groepsuitjes, wel word ik er erg moe van. Daarnaast geeft dit ook vele verplichten en eventuele sociale druk, dat wil ik niet, omdat ik daar niet zo goed in ben .
ik ben blij met de vrienden die ik heb, maar ga lekker 1 op 1 met ze er op uit. Dan spreek je elkaar nog eens. 😛
Dus nee, geen Pretty little lairs of desperate housewives club hier, maar dit is ook mijn keuze 🙂
Al ben ik van een andere generatie maar ik heb ook geen vriendengroep. Het zal de huidige tijd wel zijn. Er is nergens geen tijd voor en ergens moeite voor doen is er ook niet meer bij. Vriendschap is een droom. Een pakketje schroot met een dun laagje chroom. Maar zoals het met vriendschappen gaat zo gaat het ook met familie.
Heel herkenbaar verhaal, alleen ben ik degene die verhuist is. We kregen daarna binnen 6 jaar 4 kinderen dus veel tijd voor andere dingen was er niet en contacten verwaterden. Nu de kinderen groter zijn probeer in die contacten weer te herstellen en dat valt niet altijd mee. Voor ons dus ook geen grote vriendengroep maar veel “losse” vriendschappen die heel waardevol zijn! Soms mis ik een grote groep maar weet eigenlijk niet waarom….
Ik denk dat er veel meer mensen zijn die dat niet hebben. Ik heb het ook niet, al lijkt het mij wel altijd erg gezellig.
Hi,
Is wat we zien op tv wel realistisch? Had zelf altijd een paar goede vrienden (op een hand te tellen:)) en nu nog steeds. Alleen tijdens mijn studenten tijd had ik een meiden club van 20 meiden, maar dat was na het afstuderen al bijna gelijk verwaterd. Sommige zijn gewoon weg niet geintereseerd meer. Wat ook prima is. Ik heb uit elke fase (middelbare school, studenten tijd, werk, moederschap) van mijn leven 1 of twee vriend(in) over gehouden. En eigenlijk is dat wel fijn. Zoals andere opmerkingen hierboven, is het fijner om 1 op 1 iets af te spreken en elkaar echt te kunnen spreken & lachen!