Vandaag is het precies 19 jaar geleden dat mijn vader overleed. Midden in de nacht kneep hij er tussenuit. Als een dief in de nacht al wisten we dat het die nacht zou gaan gebeuren. 19 jaar is ontzettend lang en tegelijkertijd kan ik me nog veel details van die nacht herinneren. En hoewel dit de meest heftige gebeurtenis was uit mijn leven ben ik er niet dagelijks mee bezig. Toch heeft het me wel gevormd, ook als moeder…
Briefje in de kist
Toen mijn vader overleed en nog opgebaard lag, schreef ik hem een brief. De precieze zinnen weet ook niet meer, maar het kwam erop neer dat ik ervoor zou zorgen dat hij trots op me kon zijn. Niet alleen toen, maar ook in de toekomst. Het jaar waarin hij overleed was een jaar waarin ik zelf niet zo goed wist wat ik wilde. Ik nam een tussenjaar en was heel erg zoekende. Hij vond dat moeilijk, want ik was niet dom en kon zoveel worden. Hoe kon ik nu niet weten wat ik wilde als de wereld aan mijn voeten lag? Hij begreep daar niets van en dacht dat wanneer ik zou gaan werken, ik zo gewend zou raken aan het geld dat ik verdiende dat ik niet meer terug zou gaan naar school. Gelukkig was dat niet het geval. Eigenlijk ben ik altijd bezig geweest met de belofte die ik toen deed. Hieronder wat voorbeelden:
Hoe het overlijden van mijn vader mij heeft gevormd als moeder
Financiële onafhankelijkheid
Toen mijn vader overleed stond mijn moeder er opeens alleen voor. Niet alleen in huis als enige ouder, maar ook financieel. En dat was op zijn zachtst gezegd niet makkelijk. Onbewust nam ik mij voor dat ik dit anders wilde mocht mij dit later overkomen. Ik wist nog niet hoe, maar ben juist meer gaan werken toen Floris kwam. Het leek wel alsof de verantwoordelijkheid voor twee, in plaats van één kind, meer bij mij binnen kwam. Juist in de zin van ‘als Pat wat overkomt heb ik twee mondjes te voeden en dus moet ik het zelf ook kunnen redden’. Naarmate de tijd vorderde kwam het allemaal op zijn pootjes terecht. Ik heb een goed inkomen, ben tussendoor nog bijgeschoold en mocht het op een dag gebeuren (laten we uiteraard hopen van niet!), dan weet ik dat ik op deze manier een heel eind kom met de jongens. En dat niet alleen, ik weet veel over geld, verdiep mij erin en doe thuis de administratie. Inzicht is net zo belangrijk als inkomen.
Herinneringen maken
Inmiddels ben ik op een punt beland dat ik langer zonder mijn vader leef dan met. Dat betekent helaas ook dat de herinneringen vervagen. Daarom ben ik mij er heel erg bewust van dat ik zoveel mogelijk herinneringen wil maken met mijn eigen gezin. Dat hoeft echt niet altijd groots en meeslepend, maar wat dacht je bijvoorbeeld van het ontbijt op zondag met afbakbroodjes? Of hun moeder die gek deed en ook van de glijbaan ging? Ik hoop dat de jongens zich dat later net zo goed herinneren als de andere dingen die we deden. We proberen zo min mogelijk uit te stellen en willen zoveel mogelijk nieuwe plekken ontdekken. Ik maak veel foto’s en Mamablogger is een mega dagboek. Ik hoop dat ze daar later blij mee zijn en zien dat het leven toch wel heel erg mooi was.
Gewoon een stabiel en goed leven
Maar ik weet ook dat mijn vader het fijn had gevonden als ik een stabiel leven zou hebben. Daar hoopte hij in ieder geval wel op. Gelukkig is dat (even afkloppen…) ook het geval. Een stabiel en goed huwelijk zonder gedoe, een goede baan (waar ik inmiddels ook al 100 jaar werk), een fijn dak boven ons hoofd, de financiële middelen om te kunnen genieten met elkaar, de jongens die het goed doen etc. Het is allemaal super burgerlijk en stiekem vinden zowel Pat als ik dat heerlijk. Ik denk dat ik mij door zijn overlijden ben gaan realiseren dat dat ook gewoon heel fijn is. Het normale leven, dat is namelijk meer dan prima. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ zei hij vaak en daar ben ik het helemaal mee eens als we ’s avonds op de bank zitten en ik mij realiseer dat het zomaar heel anders kan zijn.
Heeft het overlijden van een familielid jou op een bepaalde manier gevormd? Klets mee in de comments hieronder of op de socials van Mamablogger.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
