Van de week was ik even niet zo aardig tegen Patrick (sorry nog daarvoor! ?) Ik was bezig met 1001 dingen tegelijk en zuchtte dat hij ook weleens wat kon doen voor Milans surprise en waarom had hij het waterreservoir van de droger niet leeggegooid voor hij de droger aanzette? Nu kon ik wéér dweilen. Hoewel ik dat nog steeds een stomme actie vind ?, ging ik daar vol drama en verwijt in. Ik voelde me alleen, want ‘Maris regelt het allemaal wel toch?’ Maar waar blijf ik dan? Ik zou zo graag wat meer hulp krijgen thuis. Totdat vriendinnetje Chantal mij erop wees dat als hij hulp aan zou bieden, ik mij er waarschijnlijk toch mee zou bemoeien….
En ze had gelijk. Als Pat het zou doen, zou ik mij er alsnog tegenaan bemoeien en aanwijzingen hebben gegeven over dat het ook anders kan. Net als met die surprise. Als hij mee zou helpen, zou ik waarschijnlijk wat anders in gedachten hebben en zou ik dat alsnog zo willen ? Het klinkt verschrikkelijk, maar ik denk dat het wel herkenbaar is voor veel vrouwen. Voor Chantal in ieder geval wel dus ik ben sowieso niet de enige. Gelukkig maar ?
Wel hulp willen, maar toch op onze eigen manier
Nu geldt dit lang niet voor alles natuurlijk. Bij heel veel dingen is zijn hulp meer dan welkom en van heel veel dingen heb ik geen eens verstand. En je moet mij ook niet vragen een gat te boren in de muur. Aan de andere kant is het wel zo dat surprises meer mijn ding zijn net als de administratie. Ieder zijn ding natuurlijk.
En toch willen we zo nu en dan hulp
Van de week baalde ik er gewoon flink van. Hij kan rustig opstaan omdat wij nog slapen en ik heb meteen stuiterende kinderen om mij heen. Hij kan lekker Netflixen terwijl ik mij in 86 bochten wring om een fatsoenlijke klimmuur surprise te maken. En nee, ik weet dat het niet zo zwart/wit is en ik het dan toch zelf had willen doen, maar af en toe, heel af en toe, zou het fijn zijn als je het gevoel hebt dat je gezien en gewaardeerd wordt en dat hulp wordt aangeboden. Ook al wil je het dan nog 100 keer zelf doen, het gaat om het gebaar.
Wij vrouwen zijn eigenlijk maar rare wezens. We willen hulp en willen het vaak ook niet. Zeg me alsjeblieft dat ik niet de enige ben?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Same here!!!!!
Daarom jaren terug besloten dat ik alles in huis doe. Ookal irriteert het me nu nog wel eens dat hij nooit uit zichzelf zal stofzuigen….
En roep ook ik regelmatig…. Ik moet ook sales doen!!
Maar…. Hij is beter in het kids entertainment… Ieder zijn kwaliteiten
Herkenbaar.
Ik doe alles in huis en voor de kinderen behalve koken en boodschappen doen. Dat doet mijn man. Dat vind ik namelijk vervelende klusjes