Met een bijna 9-jarige pré puber die hele dagen op al je vragen “Ja, wat?!” antwoordt en een bijna 2-jarige peuterpuber die zich bij iedere “nee” dramatisch op de grond stort, zijn sommige dagen best pittig. Mijn moeder zou zeggen “ze worden niet zomaar 20” en daar heeft ze gelijk in. Er zijn gewoon dagen dat ik mij bedenk dat als ik een bonnetje had gehad, ze had geruild. Om mij vervolgens daarna weer schuldig te voelen. Dat dan weer wel. Ik kan momenteel ook gewoon weinig hebben. Ik ben moe, ben het zat en ben daardoor de jongens sneller zat. En dat is niet fair, want zij kunnen er niets aan doen…
Ik ben er soms gewoon heel snel heel erg klaar mee…
Een opeenstapeling van alles
Maar hoe komt dit dan? Het is een opeenstapeling van heel veel dingen. Het begon dit jaar al met de longontsteking, daarna ben ik weer vol aan de bak gegaan. Ondertussen hadden (en hebben) we te maken met slapeloze nachten, ging Patrick weer fulltime aan het werk, is het op mijn werk heel erg druk etc. Ik heb het hier wel vaker over gehad, maar het is gewoon veel.
Ook merkte ik dat ik bepaalde emoties jarenlang heb opgekropt en dat is er in de vakantie allemaal uitgekomen. Het houdt allemaal een keer op natuurlijk. Maar normaals, dat is allemaal mijn probleem en niet die van de jongens…
En nu?
Ja, en nu? Geen idee 😉 Ik ben mij er heel erg van bewust dat dit alles wel invloed heeft op de jongens en dat is niet de bedoeling. Zij hoeven er niet de dupe van te zijn dat ik het druk heb, maar ondertussen gebeurt het wel als Floris zijn 20e driftbui heeft van die dag en ik wéér met Milan in discussie moet omdat hij niet begrijpt waarom hij van mij geen Stuk TV mag kijken. Ik pak de tablet af (weer een discussie natuurlijk), stap over Floris heen die nog steeds met een groot gevoel voor drama over de grond ligt en roep dat mama er helemaal klaar mee is. Maakt natuurlijk totaal geen indruk haha.
Van veel mensen krijg ik het advies om een stapje terug te doen door bijvoorbeeld om de dag te bloggen. Hier heb ik natuurlijk ook over nagedacht en ik heb het serieus overwogen, maar ik werd heel onrustig bij de gedachte daaraan. Niet omdat ik perse bang ben voor minder bezoekers (oké, wel een klein beetje), maar ook omdat bloggen mij nog iedere dag heel veel energie geeft. Het zit zo verweven in alles wat ik doe. Ik heb het hier al vaker gezegd, maar ik denk in blogs. Ik vind het leuk, kan er veel in kwijt en krijg er daardoor veel energie van.
Minder bloggen is daarom vooralsnog geen optie. De rest gaat gewoon door, maar ik ga vroeg naar bed, probeer te relativeren en goed te plannen.
Ik ben mij ervan bewust dat ik momenteel een kort lontje heb en leg uit dat mama ook maar een mens is. Ik doe mijn best!
Hebben jullie ook van deze periodes? Vast wel, maar hoe komt dat bij jullie?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Hier is het antwoord altijd: eten!
Vind ik een vreselijke eigenschap van mezelf, maar ook deze afgelopen zomer toen het één en ander speelde en mijn lontje ook korter werd, merkte ik dat ik weer op die toer ging.
Want dat is een negatieve spiraal, teveel eten maakt me niet gelukkiger of zorgt niet voor meer rust in m’n leven, dus daar probeer ik nu echt van weg te blijven..
De eerste twee weken van september hadden we vrij genomen van het werk en we waren allebei moe. Voor de kinderen hebben we veel uitjes gedaan in de eerste week en zijn we nog een midweek weggeweest de tweede week, maar voor ons was het voornaamste dat we vooral bij zouden slapen.. dat viel, zeker de tweede week niet mee, omdat de jongste ontzettend vaak wakker was, maar alle uurtjes voor de klok van twaalf tellen dubbel, zeggen ze, dus we hebben de verleiding weerstaan om ’s avonds, als de kids op bed lagen van alles te gaan doen.. nee, we zijn steeds zoveel mogelijk zelf vroeg gaan slapen en zo is de batterij weer een stuk voller geworden!
Mijn man deed ook steeds het middagdutje van de jongste mee.. daar was ik echt jaloers op, dat kan ik helaas echt niet: overdag slapen! Maar goed, er moest ook iemand bij de oudste zijn, hé?!