Het cijfer 10 heeft de laatste jaren een heel bijzondere rol gespeeld in ons leven. Het kwam iedere keer terug. We kregen de sleutel van ons eerste huis op de 10e, op de verjaardag van Patricks opa. We trouwden in 2010 en werden voor de eerste keer ouders in 2010. In de bijzondere geboortedata van Milan en Floris is het cijfer 10 ook veelvuldig aanwezig. Het voelt daarom alsof het zo moet zijn en het is extra bijzonder dat ik daarom dit verhaal mag vertellen. Ik neem jullie voor het eerst mee in een persoonlijk verhaal dat niet over mij gaat. Het gaat over mijn oud-collega Foekje en haar gezin. Zij verloren hun lieve zonnekind Sybe. Sybe werd 10 maanden en 10 dagen…
2013…
Ik ontmoette Foekje in 2013 op het werk. Ik was net aangenomen op de afdeling Marketing & Communicatie van de zorgorganisatie waar ik al 8 jaar voor werkte en kwam in een totaal andere wereld terecht. Ik ging van de werkvloer naar het hoofdkantoor en moest nog zo ontzettend veel leren. Op een dag ging ik tijdens een pauze samen met een andere collega wandelen en Foekje ging mee. Ik was meteen onder de indruk van haar. Ze was gedreven, ambitieus en had zoveel kennis. Ik voelde mij echt dom in haar bijzijn, maar ze was wel heel aardig. Dit was meer mijn eigen gevoel, want zij gaf mij dat gevoel niet. In de periode daarna probeerde ik mijn draai te vinden.
Stukje bij beetje lukte dat en hoewel niet direct met Foekje werkte viel ze me wel op. Weer die gedrevenheid, haar kennis, haar liefde voor het werk en haar vastberadenheid. Althans, zo zag ik haar.
Eind 2016/begin 2017…
Foekje was inmiddels moeder geworden van zoontje Hidde en pas bevallen van haar tweede zoon Sybe. De volgende tekst stond op zijn geboortekaartje (in augustus 2016);
‘Als een spiegel in de zon verlicht jij ons hart en zien en voelen wij liefde en nieuw leven’
Ik kan mij nog een middag herinneren dat ik haar kantoor binnen kwam. Foekje was nog maar net terug van verlof. Ik kwam voor haar collega met wie zij het kantoor deelde en nadat ik mijn vraag aan die collega had gesteld, werd het gesprek al snel persoonlijker. Ik vroeg aan Foekje hoe het met haar ging en ze liet mij een foto zien van ‘haar mannen’ op haar telefoon. Het geluk spatte er vanaf en ik was blij voor haar.
Ik geloof zelfs dat dat de laatste keer is geweest dat we samen hebben gewerkt…
De diagnose
Op 23 maart 2017 wordt bekend dat Sybe een kwaadaardige tumor heeft op zijn rug tot aan zijn longen en hij heeft twee uitzaaiingen in zijn hals. De exacte diagnose is op dat moment nog onbekend, maar er is vertrouwen. Het komt goed. Het moet goed komen!
Foekje houdt ons op de hoogte via haar directe collega’s. Dit nieuws slaat bij iedereen in als een bom, maar we kunnen niets doen. We hopen, bidden en branden kaarsjes. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier, maar iedereen is in gedachten bij Foekje, haar man Floris, Hidde en Sybe.
De maanden daarop houdt Foekje ons op de hoogte en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hen en Sybe denk. Hoe zou het gaan daar in het ziekenhuis?
Uiteindelijk horen we dat Sybe niet meer beter zal worden en jeetje, wat komt dat wederom hard aan. Foekje houdt ons ondertussen op de hoogte via een besloten Facebookpagina en ook haar woorden komen binnen.
Op de achterkant van haar boek staat het volgende;
In dit boek neem ik je mee langs een mooi en soms onherbergzaam landschap van gevoelens en ervaringen. Een jaar waarin ik opnieuw in het leven ben gezet.
Wij leven met Foekje, Floris en Hidde mee en zien hoe enorm hun liefde voor Sybe en elkaar is. De kracht die zij daaruit halen is ongelooflijk. Tegelijkertijd lees ik aan de manier waarop zij schrijft op Facebook dat zij inderdaad opnieuw in het leven is gezet. De ambitieuze, werkende moeder maakt plaats voor Foekje. Althans, zo zie ik het.
Sybe gaat naar huis
Op 25 juni 2017 schrijft Foekje dit;
25 juni
Terwijl je slaapt
dep ik voorzichtig je lippen
met een nat doekje.
Je maakt er kleine smakgeluidjes bij wat me herinnert aan eerder.Je ademhaling versnelt
en soms slaak je een diepe zucht. Hier kijk ik niet meer van op, jouw hart klopt dapper door.Al mijmerend kijk ik naar buiten
over de daken en achtertuinen.
Het leven op een paar vierkante meter
doet mij denken aan het wachten
op jouw komst
dat aanvoelt als jaren geleden
maar nog maar amper tien maanden terug is.Waar je mij toen hebt verstild
doe je dat nu weer.
Soms doe je je ogen open
en geef je mij een heldere blik
alsof je nog even dag komt zeggen. Het grootste gedeelte van de tijd ben je elders.Dan zweef je misschien wel over de daken waarnaar ik kijk op weg naar huis.
Moet je soms nog wat regelen, mogen wij nog meer verstillen, is er nog iets dat je wilt ervaren?
We wachten.
Ik dep opnieuw je lippen en geef je een kus
mijn lieve mooie schat.
Op 28 juni 2017 om 6.30 uur in de ochtend gaat Sybe naar Huis zoals Foekje dat zegt. Als we op het werk het nieuws horen is er niemand die het droog houdt. Dat is ook niet zo gek. We proberen ons voor te stellen hoe zij zich nu moeten voelen, maar ik kan het niet. We kunnen ons allemaal niet voorstellen hoe dit écht moet voelen. We kunnen alleen maar hopen dat ze weet dat we in gedachten bij hen zijn…
Een nieuwe reis
29 juni
Er is een dag voorbij gegaan.
Mijn lichaam draagt mij door de tijd
Het schrijft de letters op enveloppen, schenkt kopjes koffie en doet dingen.Zonder er te zijn
zweef ik door de ruimte
en voel een immense leegte die ik verbijsterd waarneem.Soms schrik ik wakker.
Als een schok in de bijna-slaap val ik terug op aarde
en zie ik al het materieel
dat mij herinnert aan jou.Je jasje op de achterbank,
het stapeltje kleren op de trap,
je lekkere knuffelaap en een nog ongebruikt besteksetje in de kast.Het zijn gebruiksvoorwerpen en er zijn er zo veel van.
Je zou niet anders denken dan dat je zo terugkomt.Het grote bed dat steeds kleiner leek met jou tussen ons in
heeft de omvang van een groot slagschip gekregen.
En in een poging in slaap te kunnen komen vul ik de leegte met een knuffel van je broer.
We rijden naar Apeldoorn ons eerste uitje met z’n drieën waar we jouw laatste rustplek ophalen
een prachtig eenvoudig kistje tussen de boodschappen
die ook nodig waren.De rauwe werkelijkheid
breekt stukje bij beetje
door de beschermingslaag
die mijn lichaam mij heeft gegeven.In stilstand
is een nieuwe reis begonnen.
Een reis die gaat over ons leven
na dat van jou.
Over wat wij beleven en leren
in de rauwe rouw die over ons heen is gevallen nu jij aan de hemel straalt.
Een nieuwe reis, ik denk dat dat ook echt zo is. Dat “het” nu pas begint voor Foekje en haar gezin. Ik weet niet of dat ook echt zo is. Dat zal Foekje moeten zeggen.
Er volgt een periode van eerste keren, verdriet, maar ook nieuw leven. Het leven van “erna”. Foekje neemt ons nog steeds mee en ieder woord komt bij mij binnen. Ik kan niet anders dan heel veel respect hebben voor hen.
Tegelijkertijd realiseer ik mij ook dat ze daar helemaal niets mee opschieten. Wat heb je aan respect na zo’n groot verlies? Ik merk dat ik, zelfs nu ik dit typ, zoekende ben naar de juiste woorden. Schrijven is mijn werk en ondertussen is Foekje degene die met precies de juiste woorden haar verhaal vertelt. Haar woorden komen pas binnen en haar woorden zouden ook andere ouders kunnen helpen.
Schrijven blijkt helend te werken voor Foekje en haar man Floris maakt er prachtige foto’s bij.
Dat resulteert in een boek; Lief Zonnekind. Hierin staan alle verhalen en gedichten die Foekje heeft geschreven. De prachtige foto’s zijn dus gemaakt door Floris. Foekje heeft heel erg veel gehad aan het schrijven en hoopt andere ouders die momenteel hetzelfde meemaken of mee hebben gemaakt, te helpen. Ik heb het boek mogen lezen en ik denk oprecht dat het andere ouders kan helpen. Het verdriet wordt er niet minder van, maar ik denk echt dat dit boek wat troost kan bieden.
Sterker nog, ik denk dat dit boek iedereen troost kan bieden die een groot verlies heeft gekend. De rauwe rouw, het opnieuw vinden van jezelf, alle gevoelens waar je doorheen moet… Je voelt en leest deze allemaal in dit boek.
FLASHBACK
4 augustus
Ik gooi mijn lichaam in de wind
en loop zo hard ik kan langs de wilde zee. De wind schuurt langs mijn gezicht
en ik voel het zout branden op mijn lippen.De inspanning die ik moet leveren om snel vooruit te komen
voelt lekker.
Het doet een beetje pijnop een andere manier.
Het is vandaag een jaar geleden dat ik enthousiast thuiskwam. Het werk was af
en mijn verlof begonnen.Een uur later lag ik onverwacht met een bloeding in het ziekenhuis. Ik zou er een aantal dagen blijven en daarna nog een keer een week.
Als in een flashback zie ik die tijd passeren daar bij die wilde ongrijpbare zee.
Jij, lief kind,
wat is er veel gebeurd. Ik zet een pasje bij.Bij het rijden hiernaartoe komen we langs het dorpje waar we iets langer dan een jaar geleden op een feestje waren.
Mijn tred versnelt.
Herinneringen zoals deze
het blije uitkijken naar
staan in schril contrast met het grote verdriet nu en doen mijn maagstreek ineenkrimpen.Ik vlieg bijna langs de waterkant met mijn grote donkere bril waarachter ik mij veilig waan.
Een schuilplaats voor mijn betraande ogen en gezicht.Morgen zal het beter zijn.
Voor Foekje
Ik hoop zo dat iedere morgen steeds een beetje beter voor je zal zijn. Dat ik, door het delen van jullie verhaal en boek, een steentje bij heb kunnen dragen. Lieve Foekje, ik gun jullie de wereld. Een wereld vol zonnestralen…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mooi geschreven ik weet hoe het voelt al is het l ang geleden