Misschien is het iets van de laatste tijd, maar eigenlijk word ik best vaak teleurgesteld. Niet alleen door mensen om je heen, maar bijvoorbeeld ook op zakelijk gebied. Een voorbeeld van laatst is dat ik werd benaderd voor een onwijs gave samenwerking. Ik was heel erg enthousiast en na een paar berichtjes heen en weer viel het stil. Ik hoorde helemaal niets meer van dat bedrijf. Ik heb nog een mail gestuurd, zelfs een appje gestuurd (dat kon namelijk ook), maar ik kreeg helemaal geen reactie meer. Buiten dat ik het gewoon niet netjes vind, ben ik dan ook echt teleurgesteld.
Kinderen krijgen ook al vroeg te maken met teleurstellingen en ja, ik wordt dan liever zelf 100 keer teleurgesteld als ik het mijn kind maar kan besparen. Wat dacht je van het uitnodigen voor een kinderfeestje? Bij Milan op school is de regel dit buiten de klas te doen. Dit mag dan bijvoorbeeld buiten of op de gang en Milan deelde ze van de week enthousiast uit. Toch kun je niet helemaal voorkomen dat een ander kind het ziet en dat vind ik dan toch sneu voor degenen die niet worden uitgenodigd. Ik weet niet of andere ouders dit herkennen, maar ik vind het sneu ook al weet je dat je niet de hele klas uit kunt nodigen.
Ik probeer er daarom op te letten dat we kinderen uitnodigen waar Milan mee speelt en waar Milan ook is geweest op het feestje. Ik zie om mij heen dat niet altijd gebeurd en dan is een veelgehoorde opmerking dat kinderen moeten leren omgaan met teleurstellingen. Maar waarom eigenlijk?
Omgaan met teleurstellingen?
Even advocaat van de duivel hoor, maar waarom vinden we dat kinderen om moeten leren gaan met teleurstellingen? Wat is er mis met kinderen leren een beetje aardig te zijn voor elkaar? Om rekening te houden met elkaar? Echt, het leven is al zo hard en mensen zijn al zo hard voor elkaar, die teleurstellingen komen vanzelf wel hoor.
Zoals ik in de titel al zei heb ik zelf soms ook nog wel moeite met het omgaan met teleurstellingen. Niet met de teleurstelling op zich, want we weten immers dat niet altijd alles mee zit, maar met de manier waarop. Het voorbeeld wat ik noemde van die leuke opdracht: als ze nu gewoon de moeite hadden genomen om mij terug te mailen en te zeggen dat ze er vanaf zouden zien, dan was het klaar geweest. Dan had ik ook gebaald, maar nu heb ik vooral een bittere nasmaak van de manier waarop.
Hoe zien jullie dit? Moeten kinderen perse al op jonge leeftijd leren om te gaan met teleurstellingen? Ik ben heel benieuwd naar jullie mening! Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik herken dit ENORM. Ik kan ABSOLUUT NIET omgaan met teleurstellingen…. :(((
Ik denk dat je een paar verschillende soorten vormen van teleurstellingen hebt. Niet uitgenodigd worden voor een feestje terwijl je diegene wel uitnodigt op jouw feestje, is niet alleen bij kinderen maar ook bij volwassenen al een lastig punt. Natuurlijk is dat teleurstellend en kan je daar als kind (en als volwassene) verdrietig van worden. Maar een andere vorm van teleurstelling kan ook zijn, en waarvan ik persoonlijk vind dat eenieder daar mee om moet leren gaan, is het verliezen van een spelletje. Of dat nu memory is met papa en mama of een potje voetbal met de klas: je kunt niet altíjd winnen is mijn insteek. Dus die vorm van teleurstelling leer ik mijn kind op den duur wel aan.
Auteur
Helemaal waar Simone! Je kind leren dat je niet altijd de beste kunt zijn in wat dan ook is ook leren omgaan met teleurstellingen die er gewoon bij horen.
Ik snap het hoor dat je je kind niet teleurgesteld wilt zien maar ik vind het eigenlijk wat naief dat je vindt dat dat op latere leeftijd ook wel kan. Als jouw kind twee is en graag iets wil waarvan jij vindt dat het niet mag dan zeg je toch ook nee? ondanks dat je weet dat je kind teleurgesteld zal zijn? Neem niet aan dat je overal maar ja op zult zeggen om die teleurstelling te voorkomem. Teleurstellingen blijven altijd lastig ook op latere leeftijd maar hoe eerder een kind leert om met teleurstellingen om te gaan, hoe makkelijker het zal worden. Zoals je zelf zegt, het leven is hard. Ja, voor kinderen mag ik dit wel iets minder en wil je zoveel mogelijk het mooie laten zien maar we moeten wel realistisch blijven. Stel dat je een kind al die jaren teleurstellingen hebt kunnen besparen en deze tijdens de puberteit er pas mee te maken krijgt? Ik denk dat je dan een hele zware taak aan zo’n puber zult hebben. Hopelijk kom ik niet te aanvallend over, want zo is het niet bedoelt.
Auteur
Hoi Ricardo,
Nee hoor, ik zie het helemaal niet als aanval en ben juist blij met je reactie. Het is ook bedoeld om mensen te triggeren en erover na te denken. Het spreekt voor zich dat ook mijn kind al te maken heeft en heeft gehad met teleurstellingen. Hij krijgt vaker ‘nee’ te horen dan ‘ja’ 😉 Ik zeg ook niet dat ik alleen maar het mooie wil laten zien, want zoals je zelf al zegt, het moet wel realistisch blijven. Wat ik wel met mijn verhaal probeer uit te leggen is dat we kinderen ook nog wel kind mogen laten zijn en ik hoop dat men er op een andere manier naar gaat kijken. Het hoeft niet met fluwelen handschoentjes, maar ze zien al zoveel narigheid om zich heen, het mag in mijn optiek weleens wat minder. En laten we ook vooral weer eens om ons heen kijken naar anderen in plaats van onszelf. Ook ik maak me daar schuldig aan hoor, maar probeer het wel en probeer mijn kind ook dat mee te geven.