Toen wij in 2008 het huis van mijn ouders kochten, was het vanzelfsprekend dat wij de katten zouden houden. Mijn ouders gingen gelijkvloers wonen in een appartement en onze katten zijn echte buitenkatten. Meenemen was dus geen optie en ze weg doen al helemaal niet, want ook wij waren ontzettend gek op deze beestjes. Vooral op Gijs, destijds de oudste kat die we al hadden toen mijn vader nog leefde. Gijs is een paar jaar geleden overleden toen hij 15 was, maar we hebben nog twee katten: Bobby van bijna 18 en Bompa van 13 die we in huis namen toen we al even in ons vorige huis woonden. Alleen ging Bobby dementeren. Heel verdrietig en het heeft behoorlijk wat impact.
Buiten katten, maar toch vaak binnen
Bobby en Bompa zijn geboren in een schuur op het erf van mijn broer en schoonzus. Echte boeren buitenkatten zijn het. In ons vorige huis was dat absoluut geen probleem. Ze waren graag binnen, maar net zo graag buiten. We hadden daar een grote tuin en schuur waar ze hun eigen plekjes hadden en natuurlijk stonden er altijd bakjes met brokjes en vers water in de schuur. Toen we uiteindelijk onze nieuwe schuur lieten bouwen, lieten we weer een kattenluik in de deur zetten. Zo konden ze altijd de schuur in en lekker beschut liggen.
En waren wij er niet, dan zorgden onze ouders voor het huis en de katten en ook onze buren deden dat met alle liefde, want we hadden open tuinen en konden zo bij elkaar voor de dieren en/of de planten zorgen.
Toen we hierheen verhuisden werd het lastiger, want hier kenden we onze buren nog niet, maar we hebben natuurlijk ook geen open tuinen meer en met alle kunststof deuren (en veel ramen), is een kattenluik niet mogelijk. We hebben toen nog geprobeerd om de katten binnen te houden, maar dat ging echt niet. Uiteindelijk heeft mijn (stief) vader gaas rondom de schutting gespannen zodat ze wel in de tuin konden wennen, maar nog niet weg konden. Eenmaal gewend, hebben we dat weggehaald, want heel mooi was het natuurlijk niet en de katten vonden alsnog een andere weg om uit de tuin te komen.
Inmiddels fungeert het speelhuisje van Floris nu als plek waar ze beschut en overdekt kunnen liggen en ook in dit huisje staan brokjes. Dat ging lange tijd goed en met Bompa gaat het nog steeds goed. Bobby is daarentegen een ander verhaal…
In zijn huisje toen we hier net woonden.
Kenmerken dementie kat
We merkten het begin dit jaar. Bobby stond steeds vaker voor de voordeur in plaats van de achterdeur. Gek, want dat had ‘ie nog nooit gedaan. Vervelend ook voor hem, want ons huis is heel goed geïsoleerd waardoor we hem binnen niet hoorden en er pas achterkwamen als een van ons thuis kwam of we allemaal thuis kwamen en hem voor de voordeur zagen zitten.
Dementie kat: onrust, niet meer thuis voelen en doofheid
Hij begon steeds harder te miauwen en op een gegeven moment leek hij steeds slechter te horen, al bleef dat gissen. In huis werd ‘ie steeds onrustiger en hij poepte ook een aantal keer in huis. Uiteindelijk leek hij te denken dat hij elders in de straat hoorde. Zelfde soort huis en dezelfde voordeur. Hoe lang dit al aan de gang was weten we niet, maar toen mijn ouders het opmerkten leek het al even aan de gang. De buren wisten in eerste instantie niet dat hij bij ons hoorde en gaven hem wat eten. Daardoor kwam hij daar terug.
Hem naar huis lokken met het gerammel van brokjes ging niet, want hij leek het niet te horen. We hebben hem ontelbare keren weggehaald bij het huis in de straat, maar ook dat gaf onrust, want dan bleef hij thuis rondjes lopen en enorm hard miauwen. Hij leek het niet te begrijpen. Wat we ook deden en hoeveel extra aandacht we hem ook gaven.
De enige momenten waarop hij nog rustig leek, was wanneer hij zelf thuis kwam en ging liggen, maar op een gegeven moment kwam hij steeds minder thuis en lag hij bij weer een ander huis op een kleedje. Heel lief bedoeld waarschijnlijk, maar voor ons was dit heel moeilijk, want wij probeerden hem juist vaker binnen te houden en rust voor hem te creëren. Het was zo sneu. Daar kon hij niet naar binnen (logisch en hadden we ook zeker niet goed gevonden) en hier stond de deur bij wijze van spreken wagenwijd open, maar voelde het niet meer als thuis voor hem. Althans, dat denken we. Het blijft gissen…
In de tussentijd zijn we naar de dierenarts geweest en hebben we nog een paar keer gebeld met de dierenarts. Ook zij waren duidelijk: dit was waarschijnlijk dementie en hij was in zijn laatste levensfase aanbeland. Hij was lichamelijk nog heel goed en zag er goed uit, maar dit zat echt in zijn koppie.
Impact op het gezin
Dat de kat die je al zo lang hebt, zich niet meer thuis lijkt te voelen, doet heel erg zeer. Hij kon er niets aan doen, maar voor ons was het naar. De onrust maakte mij ook onrustig en we probeerden van alles om hem binnen te houden. Extra eten geven en nog meer kroelen, en zelfs nog een speciale stekker in het stopcontact welke zijn stress zou verminderen. Op een gegeven moment vond ik het lastig om van huis te gaan, want waar zou Bobby dan heen gaan? Binnen houden lukte immers ook niet en zou voor meer stress zorgen.
Dat hij elders zat had ook impact. Ik voelde mij bezwaard, maar was ook geïrriteerd, want we hadden inmiddels al een aantal keren uitgelegd hoe het zat. En het zal ongetwijfeld goed bedoeld geweest zijn, maar het hielp ons én Bobby niet. De dierenarts beaamde dat dat ook niet handig was.
Inslapen
Op een gegeven moment had ik er echt stress van. Ik vond het verschrikkelijk Bobby zo te zien en dat hij niet meer leek te weten waar hij hoorde. Op een gegeven moment zei de assistente “het lijkt wel alsof hij al afscheid aan het nemen is van jullie”. Dat was het moment waarop we zeker wisten dat het goed was zo en wij ook afscheid moesten nemen van hem. De dierenarts begreep dat en we planden meteen een afspraak in.
Bobby was gelukkig binnen en we konden hem rustig meenemen. De dierenarts zit hier in de wijk, dus we waren er gelukkig zo. Hij werd eerst in slaap gebracht en is daarna ingeslapen. We hebben uitgebreid afscheid van hem genomen en nog foto’s gemaakt. We vonden het verschrikkelijk, maar het was ook goed zo. Ik heb zo gehuild en tegelijkertijd was het ook een opluchting. Dat klinkt gek, maar zo voelde het wel.
Tot slot
Dementie komt dus ook voor bij katten en tegelijkertijd zijn katten opportunisten. Als ze ergens anders ook eten krijgen en het gezellig hebben, gaan ze daar ook heen. Ze gaan als het ware shoppen. Geef een kat die je niet kent dan ook niet zomaar te eten. Voor het baasje en het eventuele bijbehorende gezin kan dit echt impact hebben. Je weet immers ook niet waarom een kat dit doet. En als je het baasje kent, ga daar dan mee in gesprek en geef geen eten zonder overleg. Dat scheelt al heel veel.
En wat Bobby betreft: we hebben 18 jaar de allerliefste kat bij ons gehad en zo van zijn gezelligheid genoten. Daar moeten we al heel blij mee zijn.
Heb jij ook een kat en misschien iets dergelijks meegemaakt? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mooi verwoord. We missen hem
Veel sterkte
Ik heb 5 katten van 20 jaar tot 1 jaar Speedy word 20 in november toffe lieve zwarte kat is ook demend hoort nog ziet nog goed springt nog op en van de zetel als of het niks is zij mag in de zomer gewoon n buiten lopen de anderen niet zijn binnen gewent in de zomer als het niet te warm is en ze willen buiten gaan ze in hun ingericht katten ren woon in een straat waar ze niet graag katten zien 6 jaar geleden woonde we nog in een apartement dat ging ook goed toen had ik er 3 nu terug huis gekocht heb nog 2 konijnen 5 kippen en een klein poedeltje in de zomer ontmoeten deze elkaar buiten konijnen eigen ren kippen los kattenin de ren hondje binnen buiten Speedy is voor mij een heel speciale kat heb deze gevonden toen ze 6 weken oud was toen ik naar het kerkhof ging waar mijn zoon begraven is voor mij was dit toeval zo mijn verhaal groetjes Irene
Het waren 4 buiten katten..ff het verkeerde aangetikt.
En sorry ook nog Gecondoleerd met je lieve schat, maar jij hebt een goede keuze gemaakt.. OOK al is hundit een zware emotionele zaak maar het dier uit lijden te verlossen en niet door laten lijden omdat wij nog geen afscheid nemen kunnen dat is niet oke..Het dier met liefde laten gaan is mogelijk maar het beste. Sterkte voor de komende tijd
Heel herkenbaar verhaal….maar onze poes Zwerver was wel rustig als we haar binnen hielden. En in de achtertuin lag ze heerlijk te soezen. Ze liep dan niet weg…maar als se eerder per ongeluk de voordeur uit ging, wist ze ook niet meer waar ze woonde…hoorde ons niet…maar als we haar oppakken, herkende ze ons wel en gingvrustig mee naar huis hierdoor konden we het lang volhouden En is ze uiteindelijk 25 geworden. Omdat zij zo lief en rustig was, was het te doen voor ons. In het begin liep zij, vooral ’s nacht hard te mauwen, te krijsen alsof ze krols was…maar dat ging over gelukkig.
Hallo mijn naam is Tanja en ik heb 6 katten de oudste is 21 de jongste 5 jaar.. Van onze katten waren er 3 buiten katten en twee binnen katten.Die twee die binnen katten zijn zijn raskatten 2 Maine Coon de andere gewoon HTK katten. Wij hadden een grote tuin die Kat Veilig gemaakt was met Klimboom en een vijver om de te spelen daar waren alle katten aan het spelen en toch moesten en wilden de HTK KATTEN OOK nog steeds naar buiten de buurt in dat kon ook 20 jaar lang wij wonden erg groen bij een bos en
Buren hadden nooit last van onze katten…Tot wij moesten verhuizen…wij hebben door Corona ons bedrijf verloren en financiël werd het allemaal wat moelijker . Wij verhuisden naar een appartement met balkon ZONDER tuin.en aan een grote straat. Wij hebben de balkon Katveilig gemaakt en alle katten binnen gehouden..Dat ging lang goed tot een kat weigerde de kattenbakken te gebruiken en de oudste kat van ons dement werd..uren lang zat deze te singen tegen de verwarming aan en altijd snachts..ze miauwde heel hard om eten terwijl ze net gegeten had ook leek het alsof ze niet meer wist waar zij was.. wij wilden haar absoluut niet naar buiten laten omdat wij bang waren dat ze nooit terug zou vinden.. maar ze miste het slapen op het gras in de ☀️ zon..wij hebben toen een oude aardappel kist gevuld met Aarde en er Grad op gezaaid.Toen dat uit kwam en alles groen was hebben wij deze kist op het balkon in de zon gezet en haar er toen op gezet.Het was een schot in de Roos ????..ze was zo blij met haar kist ze ging erin liggen en slapen als vroeger bij ons op de oprit..mag ook geen andere kat in passen wij erg voor op maar zij ook ze mept ze zo weg..ook hebben wij haar s nachts mee naar ons bett genomen zo sliep zij ook toen ze nog een kitten was..en het helpt ze zingt niet meer en slaapt rustig. Overdag dus in de kist weer of geen weer zij moet naar het balkon en in de nacht mee naar bed. Sinds toen verzorgd zijzich ook weer beter haar vacht ziet er beter uit . Ze vreet haar voer weer fllrustigg want ik blijft in de keuken waar zij vreet bij haar zodat geen andere kat bij haar komt en jat..en Ik hoop dat ze op deze manier noch heel wat jaartjes bij ons blijft.
De kat die de kattenbak weigerde hebben wij wel naar buiten gelaten..want deze is vreselijk bang voor Autos,wij wisten dus zeker dat zij niet de straat aan de achterzijde van onze flat ging opzoeken en aan de voorkant bleef waar veel gras en bomen zijn en ook ons balkon hangt..en gaat prima als zij naar binnen wil loopt ze naar het balkon en gaat naar ons roepen..dan gaan wij de deur openen haar binnen laten…ze doet nu al haar behoeften buiten en ook als ik een rondje loop met de honden loopt ze mee doet haar ding en kommt ook weer mee naar binnen erg makkelijk en leuk zo.
de andere 4 katten zijn tevreden met het binnen zitten en zijn echte couchpatatos geworden..lui en dik en tevreden..
Lieve groetjes Tanja S