Het schijnt tegenwoordig een hype te zijn om te bekennen dat je bijna een burn-out hebt gehad. Bij veel van dit soort verhalen was dat niet echt gediagnosticeerd. Dat doet niets af aan de ernst ervan hoor, maar bij mij was het wel zo. En ik? Ik vond het dikke vette onzin, maar kon tegelijkertijd niet meer. De huisarts zei toen letterlijk dat ik op het randje zat van een burn-out en dat ik heel snel op de rem moest trappen. Dan zou ik in ieder geval sneller kunnen herstellen. Dat deed ik, maar niet van harte…
Nog nooit over geschreven
Ik heb er bewust nooit over geschreven. De reden hiervoor was dat ik heel vaak hoor dat ik misschien eens wat rustiger aan moet doen. Ik heb een gezin, een baan van 32 uur en een blog die dagelijks bijgehouden moet worden. Verder hebben we ook gewoon een sociaal leven en trekken we er graag op uit. Ook het huishouden draait door en ik aangezien ik wat dat betreft nogal een zeikerd ben, leg ik de lat inderdaad heel hoog. Dat weet ik, maar ik zou niet anders willen. Ik weet dat dat soort opmerkingen goed bedoeld zijn, maar ik kan er niets mee. Dit is wat ik doe en dit is waar ik mij fijn bij voel. De “bijna burn-out” had dan ook niets te maken met werk (van hard werken je echt niet dood), maar met stress en het overlijden van mijn vader.
7 jaar geleden
Na het overlijden van mijn vader 15 jaar geleden ging ik meteen weer door. Een week na de begrafenis stond ik weer in de discotheek, werkte ik volop, schreef ik mij in voor mijn opleiding en deed ik het liefst alsof er niets aan de hand was. Zo had hij dat gewild en dat deed ik dan ook. Het jaar daarop leerde ik Pat kennen, weer een jaar later trok hij bij ons in en niet veel later kochten we ons eerste huis. Alles ging in een sneltreinvaart. Ik was begonnen met de opleiding, liep stage met onregelmatige tijden, werkte en reisde heen en weer tussen Gouda en Groningen. Ondertussen verhuisden mijn moeder en ik en ik had het gewoon heel druk.
Nadat we ons eerste huis kochten haalde ik mijn diploma en ging werken. Na twee jaar verkochten mijn moeder en stiefvader hun huis en en wij kochten dat van hun. De crisis brak uit en voor we het wisten zaten we veel langer met dubbele lasten dan dat we van tevoren hadden ingecalculeerd. We hadden gerekend op zes maanden en het werd twee jaar. Onze eigen schuld, maar dit had niemand voorzien. Uiteindelijk verhuurden we ons huis, overleden onze beide oma’s, trouwden we en kregen we Milan. Ik weet niet of dit helemaal de juiste volgorde is haha, maar dat gebeurde allemaal in een relatief korte periode.
We begonnen een webshop om extra te kunnen verdienen en vandaag de dag heb ik alles wat ik nu heb bereikt te danken aan die webshop. Je hebt alleen een lange adem en flink wat doorzettingsvermogen nodig.
Daarnaast wilde ik mijzelf bewijzen; ik had mijn vader beloofd hem trots te maken. Nu realiseer ik mij dat hij dat al lang was, maar dat besefte ik toen niet. Veel mensen namen de webshop niet eens serieus, maar na een paar jaar hard werken aan de webshop was ik wel de enige in Nederland die een deal sloot met Pieces en hun oude collecties op mocht kopen voor de eerste en enige Pieces outlet in Nederland. Wat was ik trots toen de hele woonkamer vol stond met dozen van Pieces!
Maar goed, weer even terug naar 7 jaar geleden; Milan was bijna een jaar toen het gebeurde; ik stortte in en kon niet meer. Ik kon niet stoppen met huilen. Dit kwam nadat ik een reanimatie op straat zag van een jonge man. Ik dacht mijn vader en dat hij ook jong was toen hij overleed. Al het verdriet en de stress kwamen eruit en hoe!
Jong en een “bijna burn-out”
Ik was nog jong en daardoor kreeg ik niet meteen begrip. Zelf vond ik het eigenlijk ook maar onzin hoor, maar ik realiseerde mij wel dat als ik nu niets zou doen, ik niet zo snel weer aan het werk zou kunnen. Er waren nog mensen die aan een postnatale depressie dachten, maar dat was uitgesloten. Van Milan werd ik juist heel blij! Door hem kwam ik buiten, had ik zin in de dag en at ik zelf ook op gezette tijden. Door hem had ik zin in de dag! Ik wist heel goed waar het van kwam, maar kon het die mensen niet kwalijk nemen. Ik had tenslotte ook niets gedeeld. In de tijd van de dubbele woonlasten zette ik iedere dag mijn allergrootste glimlach op en deed net of ik alles onder controle had. Niemand wist dat ik een uur ervoor huilend boven de administratie had gehangen. We hadden goede inkomens en toch konden we niet alles betalen, simpelweg omdat we dubbele woonlasten hadden.
Niemand wist hoeveel verdriet ik had en hoe hard ik mijn best deed om mij voor alles en iedereen te bewijzen. Niemand wist het en kon het ook niet weten, want ik was daar altijd met die eeuwige glimlach.
2019
Dus ja, ik weet hoe het is om een “bijna burn-out” te hebben. Dat is al erg genoeg, laat staan wanneer je deze echt hebt. Maar laat een huisarts hierover oordelen voor je zoiets op het internet slingert. Het lijkt misschien een trend, maar het is niet niks.
Ik ben een paar keer gaan praten met een psycholoog omdat ik er echt alles aan gedaan wilde hebben en dat was goed, maar ik kon prima verwoorden waar het door kwam. Ik wist heel goed wat ik fout deed en wat ik moest doen om er vanaf te komen. Adviezen die je zelf heel goed aan een ander kunt geven, maar die je zelf niet in de praktijk brengt. Ik nam wat rust. Na twee maanden was ik weer volop aan het werk en in de weken ervoor heb ik mijn uren opgebouwd. Achteraf gezien te snel, maar ik had er wel van geleerd. Ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en herken de signalen als het echt te druk wordt en ik mij veel te druk maak.
Dan trap ik op de rem en neem ik een stapje terug. Een kleintje, want ik houd van werken en vergeet vooral niet te genieten van mijn gezin.
Ik was eigenlijk nog op tijd en heb er veel van geleerd. Je kunt het nooit iedereen naar zijn zin maken en als mensen over je praten in plaats van tegen je, doe je toch iets goeds 😉 Tegelijkertijd heeft het mij gebracht waar ik nu ben. Nogmaals, van hard werken ga je niet dood, van stress wel. Trek het los van elkaar. En als je teveel stress krijgt van je werk, dan zit je waarschijnlijk niet op de goede plek. Alleen jij kunt het veranderen, een ander niet…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
