2003 stond op het punt te beginnen en we hadden er zin in! Met een grote groep vertrokken we die avond naar de discotheek om oud en nieuw te vieren. Die avond werd één groot feest! Er werd gelachen, we dansten het nieuwe jaar in en het leven was goed. Niemand kon toen vermoeden dat we die avond zouden eindigen op de spoedeisende hulp….
Na dat feest gingen we naar huis, het was ongeveer 5:15 uur en we fietsten naar huis. Om een lang verhaal kort te maken en zonder al te veel in detail te treden, mijn beste vriendin werd die ochtend aangereden voor onze ogen. De tijd die daarna volgde was onzeker, maar gelukkig bleek gedurende dat jaar dat het goed ging komen met die vriendin. Er was een lange weg te gaan, maar het zou haar gaan lukken!
En nu weet ik dat het slechte begin van dit jaar een voorbode was voor het hele jaar…
Eind januari werd ik 17 en we kwamen na dat ongeluk weer in een wat rustiger vaarwater. Ik werkte dat jaar fulltime omdat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik na mijn eindexamen wilde gaan doen. Maar omdat ik nog leerplichtig was ging ik één dag in de week naar school om mijn detailhandel certificaten te halen. Ik had leuk werk en een leuke klas, dus ook naar school gaan was een feestje. Al heb ik school altijd wel leuk gevonden.
Half maart ging mijn vader voor een routine onderzoek naar het ziekenhuis, het was voor zijn maag en hij grapte die avond ervoor nog dat hij wilde dat ik meeging. Kon ik mooi zijn hand vasthouden als hij een slangetje door zijn keel kreeg voor dat onderzoek. Hij wist dat ik dat doodeng vond en toen ik zei dat ik toch echt niet meeging, vond hij dat weer grappig.
Ik ging werken en mijn ouders gingen naar het ziekenhuis voor dat onderzoek. Na het werken kwam ik thuis en ik weet nog goed dat er geen melk in huis was, bloedirritant vond ik dat, want ik had er juist zo’n trek in. Het erge is nog dat ik helemaal niet vroeg naar dat onderzoek. Ik was 17, vooral heel erg druk met mijzelf bezig en ik hoorde niets dus dacht dat het wel goed was gegaan. Daarnaast was dit onderzoek niet de eerste keer dus helemaal nieuw was het ook niet.
Toen ik had gegeten en naar mijn kamer wilde gaan, vertelde mijn vader dat ik beter maar even kon gaan zitten. De boodschap was kort, maar heel erg duidelijk, hij had kanker…
Ik vertelde hem dat we er wel uit zouden komen, we zouden aan de slag gaan met chemo, bestralingen en alles wat nodig was. Maar we zouden er hoe dan ook doorheen komen. Wist ik veel, hij wel, want hij was stil en keek me alleen maar aan… Hij wist wél beter…
Vanaf de volgende dag al volgde het ene onderzoek naar het andere en snel bleek dat de kanker al was uitgezaaid. Hij is nog geopereerd om te kijken of er écht niets meer aan te doen was, maar terwijl mijn moeder en ik wachtten op de uitslag daarvan kwam de arts al hoofdschuddend binnen, het was een uitgemaakte zaak. Het woord hospice werd door de arts routinematig uitgesproken, maar mijn moeder wilde daar niets van weten. Hij zou naar huis komen en we zouden hem daar verzorgen.
Al met al is hij zes weken thuis geweest en in die zes weken hebben we hem verzorgd, kwam de familie af en aan, net als de dokter en de wijkverpleegkundigen. In die zes weken zagen we hem steeds verder achteruit gaan en uiteindelijk is hij op 11 juni 2003 op 59-jarige leeftijd overleden. ’s Nachts en in het bijzijn van mijn zus die beneden bij hem waakte. Wij waren boven op dat moment. Hij is gelukkig thuis gestorven zoals hij (en wij) dat wilde.
De periode die volgde was moeilijk en daar wil ik niet veel over kwijt. Familieleden die op de begrafenis beloven dat ze zullen bellen of langskomen doen dat niet en het leven gaat, logisch ook, door. Stukje bij beetje pakten we de draad weer op, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Ik wist inmiddels welke opleiding ik ging doen, het werd SPW. Ik wilde andere mensen helpen zoals ze bij mijn vader hadden gedaan. Ik wilde geen verzorgende worden, maar het werk in de zorg trok me wel. Ik werd daarom activiteitenbegeleider.
Mijn moeder hertrouwde met de leukste en liefste surrogaat vader die je je maar kan wensen. Ik heb echt een tweede kans gekregen wat betreft vaders. En de band met mijn moeder… daar komt natuurlijk niemand tussen! Milan heet Milan omdat mijn vader Miel heette, maar Milan is onder andere ook vernoemd naar mijn (stief) vader.
Inmiddels ben ik 27 (wordt volgende week 28) en is het ruim tien jaar geleden. Toch kan ik nog steeds niet kijken naar bijvoorbeeld ‘Sta op tegen kanker’, al is dat natuurlijk een prachtig initiatief. Maar in die tien jaar heb ik veel geleerd, ben ik moeder geworden van het liefste jongetje, getrouwd met de liefste man, ben ik bijna activiteitenbegeleider-af omdat ik een ‘nieuwe’ baan heb, heb ik natuurlijk de webshop, en blog ik.
Regelmatig ga ik met Milan naar het graf van ‘opa in de hemel’ en houden we het netjes. Als we weggaan zwaait Milan naar boven en ik weet zeker dat zijn opa met een grote glimlach terugzwaait…
Als klein meisje met mijn vader op het ijs
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Wat heb je dat allemaal weer mooi kunnen verwoorden, dat mensen beloven dat ze er voor je zijn dat weet ik. De werkelijkheid is dat ze nog een keer vragen hoe het met je is en daar blijft het dan wel bij. Dat vragen hoefde van mij echt niet want dat konden ze wel aan je zien. Maar je/jullie hebben alles weer keurig op de rails gezet en je Vader steekt vanaf boven zijn DUIM op ! ! XXX
Wat mooi geschreven Maris en wat heftig en verdrietig voor jou om mee te maken op die leeftijd. Je had het weleens verteld maar om zo terug te lezen besef je pas hoe jouw leven toen veranderd is. Mooi om te bewaren voor Milan om dit later terug te lezen.