Er zijn al zoveel blogs geschreven over schoolpleinmoeders, dat ik de tel kwijt ben. De verschillende typen schoolpleinmoeders, de vergelijking met de middelbare school en ga zo nog maar even door. Ik ben sinds kort ook een schoolpleinmoeder (nou ja, schoolplein… die hebben we eigenlijk niet, die is achter de school voor de kinderen. Wij staan gewoon langs de weg te wachten) en dat is soms best lastig.
Ik maak altijd snel een praatje met iemand en ben ook niet bang om op anderen af te stappen, maar toch moet je ook hier, net als op school, je plekje zien te vinden.
Bij M op school zit het zo, ze werken daar t/m groep vier in fases. Ieder kind doorloopt acht fases voordat het naar groep vijf gaat, dus de eerste vier leerjaren worden in tweeën gedeeld. Een heel ingewikkelde constructie, waar ik nog steeds aan moet wennen, maar het fijne ervan is dat de kinderen langer bij dezelfde leerkrachten in de klas zitten. Hierdoor krijgen deze leerkrachten ook langer de tijd om de kinderen te leren kennen. Dat houdt dus automatisch ook in dat ze langer bij dezelfde kinderen in de klas zitten. En je hoeft geen wiskundige te zijn om je dan te bedenken dat veel van de moeders elkaar en elkaars kinderen dus ook al wat langer kennen.
En dan kom ik het “schoolplein” op en moet niet alleen je kind zijn draai vinden, maar ook als moeder zijnde moet je even wennen. En ik ken half Gouda, maar ik ken echt geen van deze moeders. In het begin vond ik dat lastig. M moest zijn draai zien te vinden, maar ik ook. Het was voor ons allebei nieuw, maar voor zover ik nu in kan schatten zijn de moeders wel heel aardig.
Ik maak een kort praatje en ga dan naar mijn werk. Bij het ophalen sta ik de ene keer lekker alleen te wachten en ondertussen nog wat mail te beantwoorden (niet sociaal ik weet het, maar ik glimlach wel leuk tussendoor ;-)), de andere keer knoop ik een praatje aan en valt het daarna stil. Dan probeer ik nog wanhopig een opmerking te maken over het weer, maar ondertussen vraag ik mij nog wel af of we daar allebei op zitten te wachten. En de dag erop staan we met drie moeders gezellig te kletsen.
Je hoort weleens over geroddel, maar tot nu toe heb ik daar nog niets van gemerkt. Mijn conclusie is dat het lastig kan zijn in het begin, maar dat je er zelf ook wel een beetje wat van moet maken. Dit kunnen namelijk ook de moeders zijn waar je kind straks thuis bij gaat spelen en dan is het toch fijn dat je samen het één en ander af kan stemmen.
Ik ben wel heel benieuwd naar jouw ervaringen. Misschien heb je er wel een hele vriendinnengroep aan over gehouden. Let me know!
Ja schoolplein Opa gaat me net iets te ver ! Dus ik haal M wel op en onderweg heb ik genoeg aan zijn praatje !
Ik ga ook naar schoolplein en maak een praatje over alles en nog wat en als d er is gaab we naar huis
Inmiddels ben ik al weer zo’n 5 jaar schoolpleinmoeder. Ik maak meestal wel een praatje, vaak met dezelfde mensen. Ik vind het altijd wel een gezellig moment. Maar hechte vriendschappen? Nee, dat zijn het niet geworden. Alhoewel je het met de één natuurlijk wat beter kunt vinden, dan met de ander.