Daar zat ik dan, Floris huilde ’s nachts en Patrick haalde hem uit bed. Hij nam hem mee naar onze slaapkamer. Floris wilde alleen maar bij mama (waarom?!) en het eindigde erin dat ik een uur later nog steeds met Floris op mijn schoot zat om hem in slaap te wiegen. Althans, ik deed een poging om hem in slaap te krijgen, want Floris zelf dacht daar heel anders over. En Patrick? Die sliep lekker naast mij. Niet heel vast, maar hij kon in ieder geval liggen. Hoe kan het toch dat wij moeders ’s nachts de Sjaak zijn en onze mannen lekker kunnen liggen? Denk jij weleens na over de rolverdeling binnen jullie gezin?
Rolverdeling? Mama runt hier grotendeels de toko
Het is ook logisch, want Pat gaat ’s morgens vroeg weg en komt aan het einde van de middag pas weer thuis. En toch voelt het soms niet helemaal eerlijk. Doordeweeks is de ochtendspits steevast voor mij, daarna moet ik ook gewoon de hele dag naar mijn werk en als ik thuiskom verdelen we de taken, maar heb ik mijn werk voor Mamablogger nog wel liggen. Gemiddeld werk ik in totaal zo’n 50 uur per week. Meer dan fulltime dus, en dan komt het grootste gedeelte van het huishouden ook op mij neer. Daarnaast regel ik ook de financiën. De boodschappen laten we thuis bezorgen, dat scheelt. Pat kan er niets aan doen en ik verwijt hem ook niets, maar soms voelt het gewoon alsof álles op mijn schouders terecht is gekomen.
Papa is er ook nog
Als kinderen ziek zijn, hun dag niet hebben of verdrietig zijn willen ze over het algemeen het liefst naar mama. Superlief en ik doe het met alle liefde, maar er zijn ook weleens momenten waarop ik denk “papa is er ook nog, ga daar nu maar een keertje heen”. Niet omdat ik ze niet op wil vangen en wil troosten, natuurlijk wel, maar ook ik snak soms naar een beetje rust. Zo ook die nacht met Floris. Ik moet toch ook werken de volgende dag en presteren? Is dat dan niet belangrijk? Het is geen reële gedachte, maar soms voelt dat gewoon zo.
Wat dat betreft voelt de rolverdeling hier in huis echt ouderwets, is dat raar?
Maar mama kan het sneller 😉
Dan hebben we nog de situaties waarbij Pat het wel fijn en handig vindt als ik het doe. Een daarvan is het in bad doen van de jongens. Ik doe dat sneller volgens hem. Goede truc haha. Datzelfde geldt voor het doen van Milans haar. “Loop maar naar mama, die doet dat beter”. Het zijn van die dingetjes die er gaandeweg in zijn geslopen. Een ander voorbeeld is de plek waar we aan de eettafel zitten. We hebben alle drie onze eigen plek en Floris zit erbij in de Tripp Trapp. Vanaf het begin (heb ik zelf ook gedaan hoor) ben ik bij Floris gaan zitten om hem eten te geven. Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar verder en zit ik er nog steeds. Bij iedere maaltijd. Ook wanneer we ergens gaan eten. We spreken het niet uit, maar het sluipt erin en het gebeurt automatisch.
Floris is een pittig mannetje en als er weer eens een hap eten uit mijn hand wordt geslagen baal ik behoorlijk. Ik snauw dan naar Pat dat ik ook weleens rustig wil eten. Ik begrijp dan oprecht niet waarom hij niet eens uit zichzelf zegt van “goh schat, ik ga daar wel zitten dan kan jij ook eens rustig eten”. Ik denk overigens dat dat een mannending is. Het is geen onwil, maar ze zien het gewoon niet. En ja, dat vind ik soms bloed irritant haha.
Niet bewust, maar het mag soms wel anders
Zoals ik al zei neem ik Pat niets kwalijk, maar het voelt soms alsof ik mij 80 slagen in de rondte loop terwijl hij “alleen maar” hoeft te werken. Zo zwart/wit is het natuurlijk niet, want hij doet ook genoeg, maar het gaat om het gevoel. Een gevoel dat veel moeders denk ik wel herkennen, toch? Die rolverdeling zit er misschien automatisch al in.
Hoe zit dat met jullie? Voelt de rolverdeling bij jullie soms ook oneerlijk? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Vind het altijd interessant om te zien hoe het bij anderen gaat. Deels vind ik dit trouwens herkenbaar, want ik was ook zo. Maar weet je wat het volgens mij is? Als vrouw neem je vaak genoegen met situaties die oneerlijk zijn, onder het mom van ‘moet nu eenmaal gebeuren’ of ‘ik doe het beter/sneller’. In mijn huidige relatie sta ik er zelf anders in. En los van het feit dat mijn man uit zichzelf heel veel doet, merk ik ook dat het helpt om gewoon iets te zeggen als: “Als je het haar niet goed kan doen, dan leer ik het je”
Maar goed, aan de andere kant zijn er genoeg vrouwen die het ergens ook prettig vinden zoveel te doen denk ik. Zelf werk ik ook rond de 50 uur per week en ik wil niet dat het me te veel word, dus is er hier geen andere optie dan echt 50/50. Voor iedereen ligt dat punt natuurlijk ergens anders ?
Ik neem het grote gedeelte van het huishouden op mij, de administratie en de hele planning thuis eigenlijk. Voornamelijk omdat ik dit zelf wil maar ook omdat mijn vriend meer werkt dan dat ik doe. Hoewel hij vaker vrij neemt als de kleine man ziek is of een dag vrij heeft en op die vrije dagen dan ook voor het huishouden zorgt. Wij hebben de regel…degene die werkt doet het minst die dag aan het huishouden. Zo kunnen we genieten in de tijd die we dan echt met z’n 3en thuis doorbrengen.
Het zijn toch van die dingen waar je niet heel snel over praat. Maar uhm, hier zijn er ook veel van die dingen. Ik moet het maar vragen, maarja… Als ik het al vraag wil ik ook dat de vaatwasser meteen even uitgeruimd wordt bijvoorbeeld, dat wordt dan weer niet gewaardeerd.
Maar met bijvoorbeeld de kinderen in bad doen, dat doe ik altijd. Maar manlief mag de daarna mooi aankleden! Koken en de tafel dekken doe ik, maar hij mag mooi afruimen, en dan nog krijg ik dan weleens de opmerking dat ik ook weleens mag helpen. Mannennnnn….