In de diary’s lezen jullie regelmatig over mijn werk en dan vooral dat ik de ene dag de hele dag op kantoor werk en de andere dag half op kantoor en half thuis. Zo nu en dan zien jullie een collega voorbij komen, maar daar houdt het dan ook mee op. Inhoudelijk vertel ik zelden over mijn werk. Op mijn werk weten ze van mijn blog en veel collega’s lezen mee (hoi allemaal!). Alleen maar leuk. Maar het was een opmerking van iemand op Instagram die mij aan het denken zette. Ze was verbaasd dat ik een baan had omdat ze dacht dat ik mijn inkomen verdiende met bloggen. Ik dacht na over mijn werk en dat het zo leuk is dat ik het helemaal niet op wil geven voor mijn blog. Daarom lijkt het mij leuk wat meer over mijn loopbaan te vertellen. Want wist je dat ik dit jaar al 17 jaar bij deze organisatie werk? Oeh, nu voel ik me wel oud hoor 😅
Van vakantiekracht naar vaste dienst
Ik was 17 toen ik begon aan de opleiding SPW4. Nu bijna 20 jaar geleden. Onze klas kreeg de mogelijkheid de vierjarige opleiding in drie jaar te doen en wat was het leuk. We liepen stage, deden vrijwilligerswerk en maakten zo kennis met verschillende doelgroepen. Het leukst vond ik het werk met mensen met een verstandelijke beperking. Ik liep stages in zowel de woon- als activiteitenbegeleiding en genoot er volop van.
Tijdens mijn opleiding zocht ik een extra baantje tijdens de vakanties en zo kwam ik terecht in de ouderenzorg. Ik werkte op een huiskamer met ouderen die een visuele beperking hadden. Ik werd er destijds echt in het diepe gegooid, maar als snel kreeg ik het door en leerde ik de bewoners kennen. Ik bleef er werken in de vakanties naast mijn werk bij C&A en mijn stage. En toen was het moment daar: de opleiding was afgerond en ik moest een vaste baan gaan zoeken.
Dat viel nog niet mee. In het zorgcentrum waar ik werkte was een vacature voor een activiteitenbegeleider, maar ik was net te laat: er was al iemand aangenomen. Ik solliciteerde verder, vooral in de gehandicaptenzorg. Toen ik ergens werd aangenomen was de blijdschap van korte duur. Degene die mij had aangenomen, verving iemand met zwangerschapsverlof en had mij helemaal niet aan mogen nemen. Wat nu? De banen lagen er destijds niet voor het oprapen.
Gelukkig mocht ik terugkomen bij C&A, want daar was ik inmiddels weg en ik zou er ook flink meer uren kunnen krijgen. Op het moment dat ik dat overwoog werd ik alsnog uitgenodigd op sollicitatiegesprek bij het zorgcentrum waar ik nog steeds werkte in de weekenden. Degene die was aangenomen als activiteitenbegeleider had zich teruggetrokken! Als of het zo moest zijn.
Ik ging op gesprek en werd aangenomen voor 20 uur. Daarna kochten Patrick (die al fulltime werkte) en ik een huis. Dat kon in die tijd nog haha.
Toen liep alles anders…
Na een paar jaar begon er iets te knagen. Ik vond 20 uur te weinig en wilde graag meer werken. Dat kon helaas niet. Een baantje erbij ging helaas niet zo makkelijk omdat ik onregelmatig werkte. Even later brak de kredietcrisis uit en lagen de banen al helemaal niet voor het oprapen. Ik begon een webshop en had de wens daar extra geld mee te verdienen. Wat ik toen nog niet wist was dat dat zou gebeuren, maar niet op de manier die ik verwachtte. Ik leerde de online wereld kennen en vond dat zo leuk! Ik leerde meer over social media, marketing en communicatie. Al snel was voor mij duidelijk dat ik hierin verder wilde.
Een tijdje later attendeerde een collega mij op een vacature op intranet: 10 uur als medewerker digitale communicatie op het “hoofdkantoor” bij dezelfde zorgorganisatie. Misschien kon ik dat wel combineren met mijn werk als activiteitenbegeleider. Ik solliciteerde, kreeg het vertrouwen (ondanks het gebrek aan een opleiding in die richting) en dus de baan. In eerste instantie voor een jaar en ik combineerde dat inderdaad met mijn werk als activiteitenbegeleider. Het zorgcentrum steunde mij volledig hierin.
Na een maand of negen was het voor mij duidelijk; ik wilde verder in dit vak! Ik ging het gesprek aan op mijn werk en kreeg een contract voor 20 uur op kantoor. Een functieschaal hoger dan ik gewend was als activiteitenbegeleider dus ik ging erop vooruit! Nog voor het jaar voorbij was nam ik afscheid bij het zorgcentrum, dat is inmiddels zo’n acht jaar geleden.
Heel veel leren in het communicatievak
Ik had de baan, maar dat wil niet zeggen dat ik er was. Integendeel. Wat heb ik de afgelopen jaren een hoop moeten leren. Ik heb mij regelmatig afgevraagd wat ik daar deed en of ik niet beter iets anders had kunnen kiezen. Ook voelde ik mij vaak heel erg dom. Een gevoel dat zo nu en dan nog steeds de kop op steekt, ook al weet ik echt wel beter. Toen ik mijn twee voormalige managers vroeg een aanbeveling voor mij te schrijven op LinkedIn en ik las wat zij over mij hadden geschreven (te lezen op mijn LinkedIn profiel), durfde ik voor het eerst een beetje trots te zijn.
En nog steeds ben ik er niet. Deze wereld staat nooit stil en de ouderenzorg is echt heel erg leuk. Zowel op de werkvloer als op kantoor. Het is heel dynamisch en verre van saai. Ook hier gaan de ontwikkelingen heel hard en ik ontwikkel mee. Ik begon als medewerker digitale communicatie, werd online communicatieadviseur en ben nu communicatieadviseur. Mooie stappen al zeg ik het zelf.
Vertrouwen
Ik kreeg vertrouwen en de mogelijkheden opleidingen en cursussen te volgen, maar moest het zelf waarmaken. Ik kreeg niets cadeau. Nu nog steeds niet. Met een veranderende functie veranderen ook je verantwoordelijkheden en er wordt veel van mij verwacht. Ik doe iedere dag mijn best dat waar te maken. Maar ik ben blij, want ik realiseer mij ook dat ik heel veel geluk heb gehad met zowel een leuke baan als de allerleukste collega’s. Ook de collega’s die er nu helaas niet meer werken. Maar ik ben ze stuk voor stuk dankbaar en heb van iedereen wel iets geleerd.
Inmiddels werk ik alweer een paar jaar 32 uur per week. Als deze ontwikkelingen hebben ervoor gezorgd dat ik op Mamablogger pas op de plaats maakte en nog “maar” vijf keer per week blog in plaats van zeven keer. Ik heb het vaker gezegd, maar ik wil niet afhankelijk zijn van mijn blog. Ik vind de financiële zekerheid die ik met mijn werk heb heel erg belangrijk, net als het hebben van collega’s. Als ik mijzelf met mijn blog hetzelfde salaris, vakantiegeld, eindejaarsuitkering, opleidingsbudget etc. uit moet keren, zou ik heel veel betaalde blogs moeten schrijven. Meer dan prettig zou zijn denk ik. Dit is voor mij de perfecte balans.
Over drie jaar ben ik 20 jaar in dienst. Of ik dat ga halen? Ik hoop het!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
