Wat een titel hè ‘bakfietsmoeders zijn lui’? En voordat ik heel bakfietsend Nederland over me heen krijg, ook ik ben zo’n bakfietsmoeder. En nee, ik vind niet alle bakfietsmoeders lui, behalve ikzelf dan, want ik ben het wel. Geef ik volmondig toe al ben ik er niet trots op. Ik zal het even uitleggen; van de week had ik het met Patrick en mijn ouders over je kind leren fietsen. Soms zie je van die wiebelige kinderen op een fiets en voor je het weet zijn het volleerde fietsertjes die overal doorheen fietsen zonder angst.
Ik kan mij als moeder zijnde echter wel voorstellen dat je af en toe je hart vasthoudt als je kind naast je fietst. Wij zien namelijk wél gevaar. Om bij de school van Milan te komen moet je een druk kruispunt over. Weliswaar met stoplichten, maar toch…
Zelf ben ik ook geen held op fiets en dat ben ik ook nooit geweest. Ik grap weleens dat ik de enige Nederlander ben de niet fatsoenlijk kan fietsen. Op mijn bakfiets daarentegen gaat het heel goed en ik ben gek op mijn bakfiets. Natuurlijk kan Milan zelf fietsen, maar ik ben er wel laat mee begonnen. Ik vond het wel lekker makkelijk dat hij in de bakfiets zat. Zo had ik dat geslinger niet naast mij en ik kan gewoon met die bak blijven fietsen.
Ik voel mij dan echt een luie moeder….
-
- Kleine Milan in de vorige bakfiets!
En daarmee voldoe ik precies aan het plaatje dat veel mensen hebben van ouders met een bakfiets. Er wordt namelijk vaak gezegd dat zij lui zijn. Waar dat vandaan komt weet ik overigens niet, want fiets jij maar eens met een loeivolle bakfiets een heuveltje op 😉 Dan ben je alles behalve lui!
Maar goed, ik was het dus wel. Een bakfiets geeft ook veel gemak en dat vond ik prettig. Zelfs zo prettig dat ik het leren fietsen heb uitgesteld. Gelukkig heeft Milan er niets aan overgehouden en kan hij goed fietsen dankzij Patrick, maar ik ben en blijf fan van de bakfiets.
En als Milan zelf gaat fietsen (dat mag nu nog niet omdat we binnen een bepaalde straal van de school wonen en er weinig plek is voor de fietsen waardoor ze liever niet hebben dat hij met zijn fiets komt), dan blijf ik gewoon op mijn bakkie rijden. Er passen immers genoeg boodschappen in 😉
Heb jij een bakfiets? En hoe doe je dat met kinderen leren fietsen? Wacht je daar (onbewust) ook langer mee of fietsen ze gewoon naast je? Ik ben wel benieuwd, laat het me weten in de comments hieronder!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Leuk geschreven! Volgensmij ben je juist niet lui als je een bakfiets hebt. Ik heb een keertje op zo’n ding gefietst, en het is behoorlijk hart trappen. Ik heb zelf geen bakfiets, maar ik zie wel vaak van die moeders met elektrische bakfietsen voorbij sjeezen met zo’n 25 a 30 km.h en dan vraag ik me af of dat allemaal wel zo veilig is. Maar dat geld voor elektrische fietsen in het algemeen, daar erger ik me sowieso vaak aan.