Vandaag is het precies 12 jaar geleden dat mijn vader is overleden. En hoewel het alweer 12 jaar geleden is, is dit ieder jaar toch weer een dag waar ik tegenop zie. Ook is het gek, aan de ene kant voelt het alsof het gisteren was en aan de andere kant had het ook al 20 jaar kunnen zijn. Ik weet niet meer hoe zijn stem klonk, maar zie nog wel zijn ogen voor me. Ik weet niet meer wat hij voor het laatst tegen me heeft gezegd, maar weet nog letterlijk wat hij tegen mij zei toen we hoorden dat de artsen hem niet meer konden genezen…
12 jaar geleden alweer en ik was pas 17…
Het was maart 2003 en ik had een lange dag gewerkt. Ik werkte een jaar tussen de middelbare school en een vervolgopleiding, omdat ik nog niet zo goed wist wat ik nu wilde gaan doen. Ik kwam thuis en we gingen eten. Ik weet nog heel goed dat ik wat geïrriteerd was omdat er geen melk in huis was. Dat was er altijd en ik had echt trek in een beker koude melk. Na het eten wilde ik, net als zoveel 17 jarigen, meteen naar boven. Tv kijken, MSN-en etc. Maar mijn vader vroeg mij om even beneden te blijven. Hij moest mij namelijk wat vertellen….
De boodschap was duidelijk en het laatste wat ik hard verwacht. Hij was die dag in het ziekenhuis geweest voor een routine onderzoek en moest de volgende dag terugkomen. De arts had iets gezien wat niet goed was. Het zag er echt slecht uit en het woord kanker werd uitgesproken. Ik wilde er niet aan en zei dat we dit vast wel op konden lossen met een chemokuur of bestralingen. Mijn vader keek mij aan en zei niets. Ik denk dat hij toen wel heel goed aanvoelde dat het daarvoor al te laat was.
Vanaf de diagnose kom je in een stroomversnelling terecht. Hij ging van onderzoek naar onderzoek en het werd steeds duidelijker dat er niets aan te doen was. We moesten ons gaan voorbereiden op een afscheid. De begrafenis werd doorgesproken, thuishulp werd geregeld en we zetten alles op alles om hem thuis te Latem sterven. Bij ons en niet in een ziekenhuis of hopice. Als het thuis kon, dan zou het thuis ook gebeuren.
Samen met mijn vader op een warme zomerdag in 1986/1987
De kanker was uitgezaaid en zat inmiddels op veel verschillende plekken door zijn lichaam. Mijn vader had vreselijke pijn en hij kreeg hiervoor morfine. Dit had dan weer als gevolg dat hij niet eens meer wist wat hij deed of zei en hij wist soms niet eens meer wie wij waren.
Gelukkig kwam hier voor hem snel een einde aan en is mijn vader in de nacht van 11 op 12 juni 2003 overleden. Er is in die 12 jaar een heleboel gebeurd. Het leven gaat door, precies zoals mijn vader dat wilde voor ons. Geniet ervan zei hij en dat proberen we ook zoveel mogelijk te doen.
Alleen op deze dag, want dan denk ik aan jou pap. Ik mis je en hoop dat je het goed hebt, waar je ook bent…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Knuffel… Ken je natuurlijk niet maar op dit soort dagen en momenten is dat soms wel heel fijn
Auteur
Dankjewel!
Sterkte Marisca op deze dag ! Xxx
Auteur
Dankjewel Addie! X
Heel veel sterkte vandaag! Het is gewoon een verschrikkelijke rotziekte en ontzettend oneerlijk dat je vader al zo vroeg van je afgenomen werd. Ik herken heel veel van wat je zegt, door het verlies van mijn moeder. Het verdriet slijt wel wat in de loop van de jaren, maar het gemis niet…
Ik vind het echt vreselijk moeilijk om zulke dingen te lezen want dan zit ik al met de tranen over m’n wangen bij alleen het idee.. laat staan dat het je echt overkomt en dit moet meemaken.. Heel veel sterkte en een online knuffel…liefs
<3
Mijn moeder is 15 jaar terug overleden aan kanker. Ging bizar snel, ik was nét 18. Ik geloof dat het verdriet blijft zoals het nu is, dat het niet meer afneemt.