Toen ik mijn rijbewijs haalde stond er al vrij snel een auto voor de deur en wist ik niet hoe snel ik achter het stuur moest stappen. Ik heb iets met auto’s en vind het heerlijk om te rijden. Nog steeds, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat we met de laatste twee auto’s niet heel veel geluk hebben gehad. Auto’s die heerlijk reden en waar we superblij mee waren, maar waar we ook alweer snel afscheid van moesten nemen.
En als je dan een paar keer met pech langs de weg hebt gestaan (waarvan één keer best gevaarlijk op de ring van Amsterdam met Milan achterin) én blijkt dat je het afgelopen jaar in een levensgevaarlijke auto hebt rondgereden, gaat je dat niet in de koude kleren zitten. Sterker nog, ik werd angstig en durfde bijna niet meer te rijden…
Bang voor de snelweg
Ik rijd wel over de snelweg, maar helemaal van harte gaat dat niet. Als ik even binnendoor kan rijden doe ik dat ook. De bekende stukken naar Rotterdam en Utrecht zijn geen probleem en Amsterdam doe ik het liefste binnendoor. En naar Amsterdam centrum ga ik niet eens met de auto, dan pak ik gewoon de trein. Ik kan de snelweg dus redelijk vermijden. Maar nu vond ik de bebouwde kom en provinciale weg al spannend.
We kregen onze nieuwe auto tijdens onze vakantie dus Patrick had al snel door dat hij iedere keer moest rijden en ik de boot af hield. Raar, want normaal zit als eerste achter het stuur, zeker bij een nieuwe auto. Ik durfde nu echt niet en al helemaal niet met Milan achterin. Dus ging ik na twee dagen een rondje door de wijk rijden om een beetje te wennen.
Het ergste is dat ik nu ieder geluidje hoor en echt bang ben om weer pech te krijgen of erger nog, een ongeluk te krijgen.
En nu?
Patrick zorgde ervoor dat ik snel achter het stuur kroop en wel moest rijden, want hij weigerde simpelweg om zelf te rijden. Dat deed hij goed, want anders kwam ik nergens. Inmiddels rijd ik alles weer, maar nog wel wat onwennig. De snelweg naar Rotterdam heb ik twee weken geleden gereden en dat ging prima. Het begin is er, maar het vertrouwen moet echt weer groeien. Ik hoop dat ik er ooit weer echt overheen kom, want fijn is het niet.
Herken jij deze angst om auto te rijden of helemaal niet? Laat het me weten in de comments hieronder!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik snap je helemaal, alleen ik vind het juist vreselijk om auto te rijden. In iedergeval goed van je dat je toch bent blijven rijden. inmiddels durf ik helemaal niet meer te rijden.