Het is best een lastig onderwerp. Waar de een er totaal niet in gelooft, weet de ander het zeker: er is meer tussen hemel en aarde en we kunnen het niet verklaren. Ik geloofde er nooit zo in, ben nogal nuchter wat dat betreft en ik meer het type ‘eerst zien en dan geloven’. Mijn opa daarentegen was er wel heel erg mee bezig en zei weleens tegen mijn oma dat ik dat ook in me had. Mijn oma hield er ook niet van, noemde het zijn ‘Hokus Pokus’ en vertelde mijn opa dan dat hij mij daar vooral niet lastig mee moest vallen. En hoe hecht mijn opa en ik ook waren, hij heeft het er nooit met mij over gehad en luisterde blijkbaar erg goed naar mijn oma 😉
Op mijn veertiende overleed mijn opa en wat had ik het daar slecht mee. Het was de eerste keer dat ik iemand die zo dicht bij mij stond verloor.
En daarna begon het spoken…
Het begon al toen mijn opa nog lag opgebaard. De kist was nog open en de deksel stond in een hoek van de rouwkamer achter een gordijn. Mijn neefje vroeg wat er eigenlijk achter dat gordijn zat. Toen mijn zus en ik keken viel de deksel voorover. Oké kan van het gordijn komen, maar achteraf gezien is dat best onwaarschijnlijk omdat een gordijn behoorlijk licht is en die deksel wel heel erg zwaar is.
Na de begrafenis gebeurden er nog meer onverklaarbare dingen. Dingen die je in het begin niet eens echt doorhebt zoals windvlagen. Daarna voelde ik een koude hand op mijn hoofd. Toch viel dat allemaal erg mee en wijt je dat nog aan spanningshoofdpijn op tocht. Later kreeg ik een droom. Het was een rare droom waarin ik mijn opa weer zag. Ik zei hem dat dat niet kon, want hij was immers overleden. Hij vertelde dat hij terug moest komen om mij dingen te vertellen die stonden te gebeuren. Het waren drie dingen.
Oké prima, de volgende ochtend werd ik wakker en ik vond die droom wel vreemd, maar hè, ik was 14 en ook nog heel druk met 1001 andere dingen. De tijd verstreek en ik dacht niet vaak meer aan die droom. Wel aan mijn opa, maar niet meer aan die droom.
Totdat die eerste voorspelling uitkwam…
Ik dacht opeens weer aan die droom en voelde me rot omdat ik eigenlijk wist wat er ging gebeuren. En toen ging ik twijfelen. Het zou toch zeker niet gebeuren dat al het andere ook uit zou komen? Dat kon niet toch? Ik wilde er echt niet aan. Maar het gebeurde wel. Niet meteen, maar het volgde elkaar wel op.
Ik vond het doodeng, wilde er helemaal niets mee te maken hebben en heb oen echt zijn foto gepakt en gevraagd of hij hier mee op wilde houden. Daarna stopte het.
Nu zijn we 16 jaar verder en zou ik niets liever willen dan welke vorm van contact dan ook. Niet alleen met mijn opa, maar ook met mijn vader en oma. Ik barst van de vragen en vind het alleen al een fijn idee als ze er nog zijn. Ook al kan ik ze niet zien, als ik maar écht zou weten dat ze er zijn ben ik al blij.
Patrick geloofde hier totaal niet in en vond mijn verhaal ook altijd onzin. Prima, het is natuurlijk ook niet normaal. Totdat Milan het had over een man in zijn kamer en wees naar bepaalde hoeken van onze slaapkamer. Hij zag daar iemand, zei ook heel lang dat hij mijn oma zag (die hij overigens niet heeft gekend) en brabbelde ook tegen die hoek in onze slaapkamer. Zelfs Patrick vond het spooky en ging twijfelen.
De rust is er inmiddels weer, maar als het je eigen familie is en het bestaat echt, dan is het alleen maar fijn als ze er zijn. Dus mochten ze ergens daarboven ook deze blog lezen, ik zou het fijn zijn als jullie lieten merken dat jullie er zijn! 😉
Heb jij weleens zoiets meegemaakt? Of geloof je er totaal niet in? Ik ben benieuwd, laat het me weten in de comments hieronder!
Oh ja, verder zijn we nog steeds heel nuchter en redelijk normaal hoor 😉
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Brrr. ik hou echt zo niet van die dingen. Maar geloof er wel in.
Ik krijg daar altijd koude rillingen van :s. Ik weet zelf niet zo goed of ik er nu in geloof of niet.
Auteur
Ik kreeg dat ook hoor. En toch fascineert het mij ook enorm en zou ik willen dat ik nog wel “iets” zou ervaren…