Afgelopen dinsdag moest ik voor onderzoeken naar het ziekenhuis. Tenminste, dat wist ik toen nog niet, want er was mij verteld dat het nu alleen om een intake zou gaan en de onderzoeken waarschijnlijk later plaats zouden vinden. Toch kon ik mij er niet zo druk om maken, want momenteel loopt mijn hoofd om. Veel werk, veel besluiten die genomen moeten worden en alles loopt niet heel erg soepel.
Dus daar zat ik dan met mijn moeder in de auto naar het ziekenhuis. We waren veel drukker met praten over welke besluiten ik zou moeten nemen dan met het hele ziekenhuisbezoek. Tenminste, ik gaf aan waar ik mee zit en mijn moeder gaf advies. Uiteindelijk ben ik toch degene die de besluiten zal moeten nemen. Feit is wel dat dit allemaal zo niet werkt en ik ook niet de hele dag achter de laptop wil zitten om te werken.
We kunnen het geld goed gebruiken, maar niet ten koste van alles.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik toch wel erg zenuwachtig. Het was trouwens ook een rare ochtend. Terwijl ik druk was met knopen doorhakken gingen mijn bezoekersaantallen door het dak door de post over de baby- en kinderkamer spulletjes van Wibra. Dus terwijl je je druk maakt over van alles, staar je ook nog verwonderd naar de bezoekers die maar bleven komen (uiteindelijk waren er 4000 unieke bezoekers op die ene post in één dag!) en oh ja, je bent ook nog in het ziekenhuis en wordt je ieder moment verwacht bij de arts.
Goed, het ziekenhuis dus, want waarvoor waren we er ook alweer? Ik moest naar de uroloog. Ben je net 30 zit je daar al! Reden hiervoor waren de regelmatig terugkerende blaasontstekingen en mijn nieuwe huisarts vond dat daar nu echt even goed naar gekeken moest worden. Na een aantal onderzoeken (en ik zal je de details besparen, maar heel grappig was het niet) bleek dat het hem in mijn bekkenbodem zit. Gelukkig geen ernstige dingen!
En dan besef je dat je helemaal niet in een ziekenhuis wilt zijn. Je wilt naar buiten met mooi weer, even lekker met Milan fietsen en even door de stad lopen. Ik wil ’s avonds naast Patrick op de bank kunnen ploffen zonder mij schuldig te voelen over werk dat ik nog niet heb gedaan. Ik wil heel veel werken, maar ik wil ook Legoblogger.nl net zo succesvol maken als Mamablogger. Ik wil alles, maar ik wil voornamelijk gewoon gelukkig zijn en dat was ik de afgelopen weken niet.
Van keihard werken ga je niet dood, maar van stress wel. En stress kun je uiteraard nooit helemaal ontwijken, maar als de balans goed is kun je er wel beter mee omgaan.
Tijd dus voor verandering en daar ben ik afgelopen week al mee begonnen! Ik houd jullie op de hoogte!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Doe je rustig aan meis. Beterschap x
Kiezen voor jezelf is het beste wat je kan doen. Sterkte de komende tijd!
Sterkte met alles Marisca, onthoud dat alles moet gaan zoals je zelf wilt .??