Iedere ouder herkent dit wel: het gevoel dat je je kind soms wel in een doosje zou willen stoppen om hem of haar te beschermen tegen de buitenwereld. Dat gevoel heb ik ook regelmatig. En niet omdat ze zelf niet happy zijn, integendeel. Maar juist omdat ik de wereld om ons heen zie veranderen. En daarom maak ik mij zorgen om de toekomst van onze kinderen…
Hoe we met elkaar omgaan
Ik weet niet of jullie het ook merken, maar de wereld om ons heen is zo aan het verharden. Kinderen die van alles tegen je zeggen, maar ook volwassenen die denken dat ze online maar van alles kunnen roepen over van alles en iedereen. Ik vraag mij dan ook altijd af of je zoiets ook zou zeggen tegen je werkgever of een naast familielid? Is het antwoord ‘nee’, waarom zou je het online dan wel doen? Het lijkt wel alsof we elkaar zo weinig gunnen en dat vind ik lastig.
Ik probeer dan te begrijpen waar dat vandaan komt en het lijk alsof het voortkomt uit ontevredenheid over iemands eigen leven. We hebben allemaal zorgen, het vertrouwen in de politiek is weg, het leven is in korte tijd veel duurder geworden, de zorg wordt uitgekleed en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ik vind niet dat het leven er perse beter op wordt al hebben we het nog steeds goed in dit land. In ieder geval wel ten opzichte van een hoop andere landen. Het voelt alsof al die zorgen en meningen die ontevredenheid veroorzaken en we daarom misschien wel zo weinig kunnen hebben van elkaar.
De maatschappij is aan het verharden en dat vind ik lastig voor de toekomst van onze kinderen. In wat voor wereld groeien zij op? Ik maak mij daar oprecht zorgen over.
Woningnood in de toekomst
Datzelfde geldt voor de woningnood. Toen ik 20 was kochten Pat en ik ons eerste huis. Dat is nu ondenkbaar. Milan wordt dit jaar 13 en die zie ik op 7 jaar echt de deur nog niet uitgaan. Laat staan dat hij dan zelf iets heeft gekocht. En vijf jaar later waarschijnlijk ook niet. Kunnen onze jongens nog wel op tijd een toekomst opbouwen? We doen ons best door voor ze te sparen en drukken vooral onze oudste op het hart om mee te sparen en zelfs te beleggen (helpen wij hem natuurlijk bij), in de hoop dat dat later helpt.
Zomaar twee onderwerpen waarover ik mij zorgen maak, al zijn dat er echt nog wel meer. Dan zou het echter een nog zwaarder onderwerp zijn, haha.
Ik hoop vooral dat we verstandige kinderen groot brengen en ze gelukkig worden. Maar dat kunnen we niet alleen. De omstandigheden waarin ze leven en een fijne club mensen om hen heen, zijn daarin zo belangrijk. Laten we weer iets meer naar elkaar omkijken. Een glimlach of een aardige ‘hallo’ kost niets, maar kan de wereld betekenen voor een ander.
Maak jij je weleens zorgen om je toekomst van je kind(eren)? Waarom wel of niet? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
