Wat een gekke week hebben we achter de rug! Van het ene uiterste naar het andere, kunnen we wel zeggen. Aan het begin van de week nog blijdschap over het definitieve schooladvies van Milan, maar ook disco, een kinderfeestje en heel veel drukte op het werk. Tegelijkertijd was dit ook de week waarin we afscheid moesten nemen van onze kat Bobby. Bijna 18 jaar was hij bij ons en afscheid nemen was ontzettend moeilijk. Lees je mee?
Maandag
De Firma Bepakt & Bezakt gaat weer op pad!
Wat is het toch heerlijk om met dit weer naar kantoor te fietsen.
Ik werk de hele dag op kantoor en zit echt de hele dag in overleg. Er zat nauwelijks tijd tussen de verschillende overleggen. Ach, dat soort dagen horen er ook bij. Ik moet wel iets eerder weg, want we worden om 17.15 uur verwacht op school voor het definitieve schooladvies van Milan. We zijn zo trots op hem!
Dinsdag
Groot feest op school, want de verjaardagen van alle leerkrachten worden gevierd. Het thema dit jaar is disco met glitters. De jongens hadden er zin in!
Ik werk ’s morgens op kantoor en ’s middags thuis en als Patrick ook thuis komt, heeft hij deze mooie bos meegenomen voor Valentijn. Heerlijk cheesy beertje erop. Hoort toch bij Valentijn haha.
Maar ook dit vanavond, want de wasmachine is stuk. We willen het knopenbakje openmaken, maar dat lukt niet en er breekt zelfs nog wat af. Na tig keer centrifugeren krijgen we wel het water eruit en kan de deur open. Dat is in ieder geval fijn! Ondertussen verdiep ik mij in de wasmachines, want we hebben wel een nieuwe nodig…
Woensdag
Onze lieve Bobby komt nog maar erg weinig binnen en lijkt te denken elders te wonen aangezien hij daar eten heeft gekregen en er een kleedje voor hem neer is gelegd. Nu zijn katten ook dieren die volledig hun eigen koers varen, maar Bobby is dementerend en dit helpt ons niet. Het is heel lief van die mensen, maar we hebben al uitgelegd hoe het zit en dat dit ons niet helpt om hem juist vaker binnen te houden. Sterker nog, ik lig er echt wakker van en zit hier enorm mee. Het doet gewoon zeer na bijna 18 jaar. Binnenkort verschijnt hier nog een uitgebreid artikel over.
Ik bel weer met de dierenarts, want thuis is hij heel onrustig. De dierenarts snapt mij gelukkig volledig en denkt goed mee. Ik krijg de tip om dit te kopen en stap vrijwel meteen in de auto. Dit zou hem heel snel rustiger moeten maken en kan helpen hem hier weer meer thuis te laten voelen. Laten we hopen dat het helpt…
Ondertussen heb ik ook een nieuwe wasmachine besteld. Deze wordt zaterdag bezorgd. Nog even geduld dus.
Floris heeft ondertussen een compleet eigen agenda en speelt bij een vriendje. Ik neem dus alleen een tas mee en ook Milan speelt de hele middag buiten.
Floris ophalen bij een vriendje. Ze zijn lekker in de speeltuin en Floris doet even of hij slaapt.
Aan het einde van de middag/begin van de avond is Bobby binnen en weer ontzettend onrustig. Niets lijkt te helpen en ik bel toch weer even met de dierenarts. Ik zou namelijk nog terug worden gebeld en dat hebben ze nog niet gedaan. Niet erg, dan bel ik zelf even. Na een lang overleg besluiten we samen met de dierenarts dat het wellicht beter is als we hem in laten slapen. Die keus hebben we vorige week ook gehad, maar toen konden we het nog niet. Hij is lichamelijk immers nog wel goed en het voelde zo tegenstrijdig. Nu kan ik er meer vrede mee hebben, al blijft het ontzettend verdrietig. Morgenochtend nemen we afscheid…
Donderdag, afscheid van Bobby
Vanochtend om 8.45 uur is het zo ver: we moeten afscheid nemen van Bobby. Omdat we dit laat hebben besloten, kan Pat helaas niet mee. Milan werd ziek en had heel veel last van hoofdpijn (misschien ook wel een beetje van de spanning, ik weet het niet) en Floris moest gewoon naar school. Daarom gaan mijn ouders mee.
We nemen vanmorgen thuis uitgebreid afscheid van Bob, maken nog flink wat foto’s en daarna gaan we naar de dierenarts. Met lood in onze schoenen… De dierenarts is heel lief, neemt de tijd en geeft aan dat we echt een goede beslissing hebben genomen. Dat had ik even nodig. Ze zegt dat hij er echt nog heel goed uit zag en lichamelijk nog in orde was, maar dat dit echt in zijn koppie zit en daar kan je helaas niets mee.
Ik weet dat het goed is zo, maar jongens wat is het moeilijk. Bobby krijgt twee prikken: één om in slaap te vallen en als hij in een hele diepe slaap is en geen pijnprikkels meer voelt, krijgt hij de tweede prik: van deze overlijdt hij. We staan allemaal te huilen. We missen hem nu al.
En hoe stom dit ook klinkt: daarna moet ik toch echt door naar het werk. Ik heb namelijk nog wat afspraken staan. Ook heeft Floris vanmiddag een kinderfeestje, moet er weer een vriendenboekje worden ingevuld en ik bedenk mij opeens dat ik nog moet tanken. Het leven gaat door, dat wordt wel weer duidelijk en is ook goed. Maar als ik thuis kom en zijn vaste plekje leeg is, hebben we het weer moeilijk. Zelfs Patrick. We missen ons lieve maatje en zal even duren voor we eraan gewend zijn dat hij niet meer op zijn vaste plekje ligt.
Vrijdag
Ik heb het vaker gezegd, maar ik heb echt de allerliefste en leukste collega’s. Deze chocolade kat staat op mijn bureau om de jongens te troosten.
Afspraak bij de buren dus ik kan er zo heen lopen. De rest van de dag maak ik geen foto’s meer. Ik ben zo onwijs moe, dat is ook wel te zien aan die enorme wallen, haha.
Zaterdag
Ik begin de dag met boodschappen. De Albert Heijn is vanmorgen vroeg geweest, maar kaas en fruit halen we in de wijk en aardappels haal ik één keer in de zoveel tijd bij Van Der Spek. Ik ga even alleen. Muziek hard aan in de auto en gaan. Heerlijk even.
Terwijl Pat Floris naar de gym brengt, komt Coolblue de nieuwe wasmachine bezorgen. Even leeg een programma draaien en eindelijk weer wassen! Daarna haal ik Floris weer op.
In de middag fiets ik naar de stad voor mijn nagels. Ik ga weer voor rood.
De wijkvereniging heeft een disco georganiseerd en Milan gaat erheen met een paar vrienden. Om 22.30 uur haal ik hem weer op. Hij had een topavond.
Zondag
Vandaag doen we niks. We zijn moe van de afgelopen week. Floris wil de deur niet uit en wil lekker thuisblijven. Milan gamet online met zijn vrienden, ik lees een boek en pat kijkt een serie. Ondertussen rommelen we in huis. Tussen de middag eten we broodjes knakworst. Klaar voor een nieuwe week die hopelijk een stuk rustiger is.
De eerste dagen zonder Bobby zijn een feit en dat voelt gek na al die jaren. Hij was overal bij. Toch is het ook goed zo en hij heeft een fantastisch leven gehad. Hebben jullie weleens afscheid genomen van een huisdier? Klets mee in de comments hieronder of op de socials van Mamablogger. Fijne week voor iedereen!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ach, moeilijk dat jullie Bobby nu toch moest laten inslapen. Wat een tijd hebben jullie van elkaar mogen genieten!! Het zal nog even wennen zijn zonder hem, sterkte om het een plekje ook te geven. De gedachte dat hij het heel goed bij jullie heeft gehad is in ieder geval een hele mooie om hem zo los te mogen laten..
En wat je laatste vraag betreft.. Ik was een tiener (volgens mij net in de brugklas) toen de laatste kat van mijn ouders (ze hebben er drie gehad) moest inslapen. Hij kwam op een dag half strompelend binnen en was volgens de dierenarts aangereden ter hoogte van z’n heiligbeen. De arts kon niets voor hem doen, alleen pijnstilling geven. Toen echter bleek dat ze niet meer zindelijk was door het ongeluk wilden mijn ouders haar ook niet meer verder in pijn laten leven en verder lijden besparen. Best een moeilijke beslissing vooral omdat de twee eerdere katten wel een natuurlijke dood waren gestorven.. ik weet nog dat ik gewoon naar school moest naar de hele dag nergens anders aan kon denken.. sterkte deze week!
Ach wat een verdrietig nieuws. Sterkte. Het missen van een huisdier valt vaak zwaar, het was toch een maatje van je.
Ik ben net begonnen met het lezen van je blog. Ik vind het zo leuk om ook te lezen wat je kids doen. Ik heb zelf een zoontje van bijna twee en ben in verwachting van de tweede. Maar lezen over de disco van de buurtvereniging maakt mij zo blij haha. Ik blijf je graag volgen!