Het is zo ver: we zijn ons aan het oriënteren op middelbare scholen voor Milan. Het is de periode waarin veel open dagen worden gehouden en dus gingen we afgelopen woensdag naar de eerste open avond en dat was toevallig op mijn oude middelbare school. Precies 20 jaar geleden liep ik daar zelf voor het laatst de deur uit met een diploma op zak, maar ik had geen flauw idee wat ik wilde gaan doen. Hoe anders is dat nu en hoe bijzonder is het dat ik er weer was? Dit keer met mijn eigen zoon.
Voorlopig schooladvies en gericht zoeken
Het voorlopige schooladvies kregen we voor de zomervakantie al. Dat betekende dat we ons gericht konden inschrijven voor deze open avonden. We hebben drie scholen uitgekozen om uit te kiezen. Vanavond gaan we naar de tweede en volgende week naar de derde. Het is aan Milan welke school hij kiest, hij moet daar tenslotte vijf of zes jaar doorbrengen, niet wij. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik al een lichte voorkeur voor mijn oude school. Juist omdat ik denk dat de onderwijsrichting die zij aanbieden heel erg goed bij hem past. En stiekem vind ik het natuurlijk best bijzonder als hij naar dezelfde middelbare school gaat. Ik had er een toptijd en ik gun hem dat ook zo.
20 jaar geleden…
Ik begon op een andere middelbare school dan deze. Ik had een Gymnasium advies en ging naar het Coornhert in Gouda. Lang duurde dat niet. Ik had het er zo onwijs naar mijn zin dat ik veel drukker was met feestjes en alle gezelligheid. School was op dat moment wat minder belangrijk. Als ik erop terugkijk weet ik niet of ik het daar wel had volgehouden als ik beter mijn best had gedaan. Op de basisschool ging het me gemakkelijk af waardoor ik niet had geleerd te leren. Plannen kon ik ook niet, want op de basisschool maakte ik mijn huiswerk meteen. Ik vond het namelijk leuk. Op de middelbare veranderde mijn interesse en toen kwam ik in de knel. Het ging me een stuk lastiger af en ik had geen idee hoe ik het tij kon keren. Ook bijles hielp me niet. Vakken waarvoor ik kon stampen lukten wel, maar van de exacte vakken begreep ik niets.
Lang verhaal kort: na dit schooljaar ging ik naar de Havo en dat kon niet op het Coornhert. Ik begon een jaar later dus weer opnieuw. Het begin was wat lastig, maar wat heb ik het er leuk gehad! Natuurlijk was er weleens wat, maar ik kijk er met een enorm goed gevoel op terug. Ik leerde er vriendinnetje Chantal (22 jaar later zijn we nog steeds vriendinnen) kennen en dankzij een ander vriendinnetje van toen leerde ik Patrick kennen.
En nu liep ik dus met Patrick en onze oudste zoon door de gangen waar ik zoveel stappen heb gezet.
En als je dan door die gangen loopt, komen er een soort flashbacks naar boven: ik zie mij nog zitten op die ene trap, op de bank in de gymzaal, de kolderdag in ons examenjaar en de galafoto die werd gemaakt voor de aula. De school is niet gek veel veranderd en de sfeer ook niet.
Het was leuk om weer even terug te zijn. Wat Milan uiteindelijk wil is zijn beslissing, maar dit was al leuk. 20 jaar, waar blijft de tijd?!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
