Vroeger wilde ik altijd vier kinderen. Geen idee waarom, maar ik wilde er vier. Het leek me geweldig en nog steeds eigenlijk wel. We hebben genoeg liefde in ons, we hebben de (financiële) ruimte, maar toch voelen we dat we compleet zijn zo. Het is goed zo, maar hoe wisten we dat eigenlijk?
We durven het niet aan…
Toen Milan nog een stuk kleiner was waren we er heilig van overtuigd dat we het bij één kindje zouden houden. We vonden het prima zo en waren voor ons gevoel al compleet. Dat veranderde rond Milans zesde jaar. De wens voor een tweede werd groter en een dag voor Milans zevende verjaardag kreeg hij zijn mooiste verjaardagscadeau zoals hij dat zelf noemde: een broertje.
Nadat Floris een jaar of twee was geweest kregen we weleens de vraag of we toch geen derde wilden. De tweede had immers ook niemand verwacht. En ja, we moesten bekennen dat we dat heel erg leuk zouden vinden, maar praktisch was het niet haalbaar. Het paste niet in ons oude huis, ik was juist meer gaan werken en Patrick maakt heel lange dagen en gaat om 5.00 uur ’s morgens de deur al uit. Het zou teveel worden en daar zouden we allemaal niet gelukkiger van worden.
Inmiddels hebben we een ander huis met flink meer ruimte en ook in de auto zou het prima passen. Financieel is het haalbaar en we hebben nog steeds bakken liefde in ons. Maar de waarheid is dat we het niet aandurven.
…Om verschillende redenen
We hebben twee gezonde jongens waar we ontzettend blij mee zijn. We zijn dankbaar dat we hun ouders zijn en dat het goed met hen gaat. Het klinkt misschien stom, maar voor ons is dat genoeg. Ik durf niet meer te “vragen” dan dat. Daarnaast wordt Patrick in januari 40 en ik word in diezelfde maand 36. De risico’s worden groter en dat maakt ons in die zin angstig. Een zwangerschap zou dan toch wat meer risico’s met zich meebrengen.
We denken ook na over de toekomst en dat met name over de woningnood en de economie. We kunnen twee kinderen hopelijk financieel ondersteunen als dat nodig is. Wat ons helpt in dit geval is het leeftijdsverschil. Als we Milan ergens mee helpen of we betalen voor zijn studie, dan hebben we zeven jaar voor Floris aan de beurt is. Scheelt weer 😅 😉. Met een derde kindje zou dat toch lastiger worden en wat nu als één van ons wat overkomt? Dan zijn twee kinderen al zwaar en het wordt financieel zwaarder. Ik heb dat meegemaakt nadat mijn vader overleed en dat neem je dan toch mee in je eigen beslissingen.
Al met al zijn we gewoon niet overtuigd en dus is dat voor ons reden genoeg om niet voor een derde kindje te gaan. We hebben het leuk en goed en genieten van wat we hebben. En we hebben onze handen vol aan deze twee haha. We zijn gewoon compleet.
Wanneer wisten jullie dat jullie gezin compleet was?
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik heb er drie. Ze zijn nu 12, 10 en 7. Ik wist dat we compleet waren toen ik.bij zwangere vrouwen dacht “jij liever dan ik” en toen ik pasgeboren baby’s wel schattig vond maar blij was dat ik van de luiers, kleertjes, slaapjes etc af was.