Bestaat er iets tussen hemel en aarde? Ik denk het wel, maar hoop het ook vooral. Vroeger dacht ik van niet en vond ik het allemaal maar onzin. Mijn opa was daarentegen heel spiritueel ingesteld en hoe gek ik ook was op hem, hier begreep ik helemaal niets van. Totdat hij overleed. Toen gebeurden er dingen die ook ik niet kon verklaren en sindsdien denk ik er heel anders over. Morgen is het 18 jaar geleden dat mijn vader overleed, maar na zijn overlijden maakte ik helemaal niets mee. En toch geloof ik dat hij er is…
Na het overlijden van mijn opa
Mijn opa overleed op mijn 14e en ik was er kapot van. Het was de eerste keer dat ik de dood zo dichtbij mee maakte en ik had een heel goede band met hem. Hij was plateel schilder en uren heb ik naast hem gezeten om te kijken hoe hij dat deed. Hij leerde mij tekenen en we waren allebei gefascineerd door fossielen. Ik heb zelfs nog een boek van hem over fossielen waar hij in de kaft iets voor mij heeft geschreven. We hadden veel gemeen en het is jammer dat ik daar maar zo kort van heb kunnen genieten.
Er was echter één ding dat ik niet met hem gemeen had en dat had alles te maken met spiritualiteit. Mijn oma moest er overigens ook niets van hebben en noemde het altijd zijn “hocus pocus”. Volgens mij heb ik dat weleens eerder verteld. Volgens mijn oma heeft hij weleens verteld dat ik “dat ook had”, maar mijn oma drukte hem op het hart mij daar niet mee te belasten. En dat deed hij ook niet. Gelukkig maar, want dat had ik destijds veel te eng te gevonden, ik was nog hartstikke jong. Mijn opa zag zichzelf denk ik als een paragnost. Paragnosten willen andere mensen helpen en dat deed hij ook. Hij praatte er zo min mogelijk over vanwege mijn oma, maar na zijn dood vonden we brieven in zijn kast van mensen die hij daadwerkelijk heeft geholpen…
Direct na zijn overlijden gebeurden er echter ook dingen die ik niet kon verklaren. Kleine dingen die ik nog niet eerder mee had gemaakt, maar dit was de meest bizarre… Zonder teveel in detail te treden, anders denken jullie dat ik gek ben geworden, verscheen hij in een droom. In die droom leefde hij en zat hij op het ziekenhuisbed in de kleding waarin hij is overleden. Mijn familie was er ook. Ze zaten in een kring en zeiden niets. Ze keken mij alleen maar aan. Mijn opa vertelde dat hij even terug was gekomen om mij drie dingen te vertellen. Alsof hij mij ergens op voor moest bereiden. Die drie dingen waren voorspellingen over de toekomst. Heel specifiek, maar ze gingen niet over mij. Toen ik hem vroeg hoe het mij zou vergaan zei hij ‘jij redt je wel’ en weg was hij.
De weken verstreken en ik dacht amper aan die droom. Natuurlijk was het gek, maar het was maar een droom toch? Totdat één voorspelling uit kwam. En een jaar later de tweede en weer twee jaar later de derde. Na de eerste denk je dat het toeval is. Na de tweede denk je ‘het zal toch niet?’ en na de derde dacht ik ‘shit, ik wist dit’. Misschien was mijn opa eerder een helderziende. Het kwam wel uit wat hij vertelde.
Toch was ik er niet blij mee. Ik had namelijk tegen niemand iets gezegd en voelde mij daar enorm schuldig over. Mijn opa voorspelde in die droom namelijk ook dat mijn moeder veel verdriet zou krijgen omdat er wat met mijn vader zou gebeuren. En dat gebeurde, want drie jaar na het overlijden van mijn opa, overleed mijn vader.
Na het overlijden van mijn vader
Waar mijn opa nog aanwezig leek, bleef het na het overlijden van mijn vader stil. Ik was 17, was er niet bang meer voor en stond er nu wel voor open. Veel meer dan op mijn 14e. Ik wilde mijn vader terug en als dat niet meer ging dan wilde ik dat ‘ie een beetje in de buurt bleef en af en toe wat zou laten weten. In films zie je knipperende lichten, daar had ik nu heel wat voor over gehad.
Het was stil en het bleef stil. Geen teken, geen droom, geen onverklaarbare ervaring, helemaal niets. Jaren na zijn overlijden, Milan was toen al geboren, gingen mijn moeder en ik naar een medium. Ik was een beetje sceptisch, maar ze sloeg met één opmerking de spijker op zijn kop. Het ging over Milan en ze zei dat ik best wat consequenter mocht zijn. Toen ik zei dat ik dat was zei ze “nou, je vader moet nu heel hard lachen en zegt dat je dat niet bent als hij moet slapen”. En dat terwijl we er net waren en ik niet had verteld dat ik er kwam voor mijn vader…
Dat was precies de bevestiging die ik nodig had.
Of je nu wel of niet gelooft dat er meer bestaat tussen hemel en aarde, soms kan het je heel erg helpen wanneer je een beetje bevestiging krijgt dat je er niet alleen voor staat. Dat een naaste die is overleden, nog bij je in de buurt is. Dat stelt gerust en geeft vertrouwen, althans bij mij wel.
Inmiddels is het 21 jaar geleden dat mijn opa overleed en deze week is het 18 jaar dat mijn vader overleed. Ik heb nooit meer wat gevoeld of gemerkt. Al gaan de kerkklokken altijd luiden als ik mijn vaders graf bezoek. Misschien is dat wel een teken.
En toch denk ik er nu anders over. Ze zijn er en weten dat ik mijzelf wel red…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
