Dat opvoeden soms heel lastig kan zijn hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen. Er zijn fases waarbij je je afvraagt waar je ooit aan begonnen bent en tegelijkertijd kun je je kinderen voor geen goud missen. Ergens daar tussenin moet je de balans zien te vinden en ben je je kinderen aan het opvoeden in de hoop dat je later fatsoenlijke, eerlijke, hardwerkende en leuke mensen aan de maatschappij aflevert 😉 Maar jongens, wat is dat opvoeden soms lastig, zeker als je momenteel niets goed kunt doen bij je 8-jarige.
Mijn grapjes zijn niet grappig meer
Het kijkt wel een soort pre-puberteit waar hij in zit. Als ik een grapje maak, hoor ik een diepe zucht, zie ik rollende ogen en hoor ik “doe eens normaal”. Soms vraag ik mij weleens af of hij 8 of 16 is. Om mij heen hoor ik dat dat bij de leeftijd hoort en ergens stelt dat mij gerust. Het ligt niet aan mij, maar aan de leeftijd haha.
Verdrietig
Het hoort erbij, maar tegelijkertijd maakt het mij ook verdrietig en dat heb ik hem nu een aantal keren uitgelegd. Ik leg hem dan uit dat mama heel veel van hem houdt, alles voor hem doet en dat zo’n grote mond mij ontzettend verdrietig maakt. Zelfs met grote mond is hij nog steeds de allerliefste, maar er zijn natuurlijk wel grenzen. Hij moet leren wat het met iemand doet wanneer je je zo gedraagt. Zelf geeft hij aan dat hij ook niet weet waarom hij zo doet. Hij heeft het naar zijn zin op school, doet het goed, thuis loopt alles lekker en we hebben het gezellig. Er zijn dus ook geen redenen om zo te doen.
Ik vind het echt heel lastig. Moet ik hem af en toe gewoon maar laten of blijf ik waarschuwen en hem aanspreken? Blijf ik “straffen” (bijvoorbeeld een dag geen tablet) of met hem praten? Ik doe het allebei, maar vraag mij af of ik dan zelf wel consequent ben.
Loslaten
Misschien heb ik er wel gewoon moeite mee dat ik hem los moet laten en hij mij steeds een beetje minder nodig heeft. Ik moet hem de ruimte geven en dat vind ik lastig, heel erg lastig. Het leven van een 8-jarige is zo gemakkelijk nog niet, en dat van zijn ouders ook niet 😉 Desondanks is hij natuurlijk nog steeds de allerliefste 8-jarige van de hele wereld, al zal hij het ook wel suf vinden dat ik dat zeg. Ik zie de rollende ogen al voor me haha.
Herkennen jullie dit bij jullie kind(eren)? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mijn zoontje is ook 8 en dit gedrag helaas thuis ook erg herkenbaar. En dan vooral richting mij gericht. Tegen de rest doet hij ‘gewoon’. Ik dacht in eerste instantie dat het kwam doordat ik nu zwanger ben en hij daarom boos was op me. Maar ik hoor meerdere ouders erover.
Auteur
Ik dus ook, het schijnt echt aan de leeftijd te liggen, maar vervelend is het wel. Ik word er echt verdrietig van.
Ik heb er 1 die 8 jaar is en 3 die 8 jaar zijn geweest, maar ik herken t niet. Wel bij mn pubers 😉
Auteur
Haha, ja dat kan natuurlijk ook nog 😉
Ik herken het niet van mijn 3 jongens (nu 12, 14 en 16 jaar), maar wel van mijn werk (kinderopvang). De grote monden die je daar krijgt van groep 1 tot groep 8 worden steeds erger en het worden er steeds meer. En als je dan aangeeft dat ze moeten stoppen, wordt het juist erger. Ik ben volledig voorstander van kinderen die mondig zijn, maar dat moet wel met respect gebeuren. Dat zie ik echt verdwijnen. Wat me ook opvalt, is dat ze elkaar aansteken hierin. Ik accepteer dit gedrag absoluut niet en dat weten mijn eigen kinderen en de werkkinderen ook.
Auteur
Oh, maar wij pikken dit ook zeker niet. Het is alleen lastig om hem enerzijds de ruimte te geven zichzelf te ontwikkelen en stimuleren mondig te zijn en tegelijkertijd op te voeden. Blijft zoeken naar die balans.