Ik kan goed autorijden. Althans, dat vind ik zelf haha. Ik doe ik het graag en draai mijn hand niet om voor kleine parkeerplaatsen, dijken, krappe straatjes etc. Er is echter één ding waar ik echt heel bang voor ben; de snelweg.
Snelwegangst ontwikkelen
Toen ik, ruim 10 jaar geleden, mijn rijbewijs haalde ging ik meteen de weg op. Ik reed overal heen, maar vermeed de snelweg. Ontzettend stom natuurlijk, want zo werd de drempel steeds hoger om alsnog de snelweg op te gaan. Uiteindelijk was Patrick het zat en regelde, zonder dat ik het wist, nog een extra rijles om mij van de angst af te helpen. Die rijles ging heel erg goed en het weekend erop reed ik zelfs van Gouda naar Groningen. Weliswaar op een rustige zondagochtend, maar toch…
Het ging goed, mijn zelfvertrouwen groeide en voor ik het wist reed ik om de twee weken op en neer naar Amsterdam om in te kopen voor de webshop. Ik reed dan zoveel mogelijk binnendoor, maar het laatste stuk reed ik wel over de drukke ring bij Amsterdam en dat ging altijd goed. Totdat ik er een keer autopech kreeg…
Onze toenmalige auto deed niets meer en ik zat net op de meest linkerrijbaan. De ene na de andere auto schoot voorbij en ik moest zo snel mogelijk bij de vluchtstrook zien te komen die helemaal rechts zat. Milan zat achterin, mijn moeder naast mij en ik wilde hen zo snel mogelijk veilig hebben. Dit realiseerde ik mij in een paar seconden en voor ik het wist zette ik mijn verstand op 0, keek ik nog een keer in de spiegel, gaf ik een beetje gas (voor zover dat nog kon) en trok ik mijn stuur naar rechts. Vraag mij niet hoe, maar we kwamen op die vluchtstrook. Uiteindelijk ben ik zelfs nog tot Woerden gekomen met die auto.
Hierna was de angst meteen weer terug. Er had van alles kunnen gebeuren en ik was kwetsbaar met een kind achterin.
Toch een auto-ongeluk
Ik vermeed de snelweg weer en we hadden veel pech met auto’s. We hebben de afgelopen jaren het nodige ermee meegemaakt en ook dat droeg bij aan de angst. Je hoort je immers wel veilig te voelen in een auto.
Toen ik 16 weken zwanger was van Floris gebeurde waar ik zo bang voor was, maar niet op de snelweg. Binnen de bebouwde kom werd ik van achteren aangereden. Milan zat achterin en had zijn zonnebril op. Die hebben we later teruggevonden in de kofferbak. Ook klapte ik met mijn buik tegen het stuur. De auto was total loss en dat binnen de bebouwde kom. Ik realiseerde mij dat een aanrijding op de snel weg veel heftiger zou zijn dan dit en ik vond dit al heel heftig.
De angst zat er goed in en ik heb sindsdien helemaal geen snelweg meer gereden behalve het kleine, vertrouwde stukje naar Rotterdam. Al zijn ook die keren op één hand te tellen.
Met kerst naar Apeldoorn rijden
In augustus boekten we het hotel voor kerst. Wat we toen nog niet wisten was dat mijn (stief)vader eind november geopereerd moest worden aan zijn knie. Het gevolg was dat hij dus niet naar Apeldoorn kon rijden en we ook niet met mijn zessen in één auto pasten. Er zat niets anders op; Pat zou in hun auto rijden en ik in die van ons. Ik zag er best een beetje tegenop, maar het is mij gelukt! Ik ben heen en terug gereden en dat terwijl het toch ruim een uur rijden is! Voor de meesten van jullie misschien heel normaal, maar bij mij zit de angst er toch goed in. Zeker wat betreft het inhalen van vrachtwagens bijvoorbeeld.
Of ik nu over mijn angst heen ben? Nee, dat denk ik niet. Ik heb echter wel weer wat meer vertrouwen.
Herkennen jullie deze snelwegangst of totaal niet? Klets mee in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Probeer EMDR, een vriendin heeft daar hele goede ervaring mee. Rijd overal naar toe.