Morgen mag ik weer naar de verloskundige en we zullen binnenkort wel de bevalling door gaan nemen. Ook gaan we dinsdagavond naar een voorlichtingsavond over de bevalling. Ik weet inmiddels wel hoe het werk, maar het is ook alweer zeven jaar geleden. Het kan daarom geen kwaad om eens te luisteren en het allemaal weer even op te frissen. Een soort bevalling 2.0 zeg maar 😉
Toen ik zwanger was van Milan hoorde je nog heel weinig over een bevallingsplan, maar anno 2017 is het heel normaal om er één te hebben. Maar goed, wij hebben er dus geen één en ik ben ook niet van plan het één en ander op papier te zetten. Is dat heel suf?
Waarom geen bevallingsplan?
Ik heb er echt wel over nagedacht hoor. Moest ik niet gewoon het één en ander opschrijven? Al was het maar voor het idee. Toch heb ik besloten dat niet te doen, want eigenlijk is geen enkele bevalling te plannen. Zo wil ik heel graag naar het ziekenhuis, maar misschien red ik dat helemaal niet meer omdat het zo snel gaat. Bij Milan heb ik heel lang rugweeën gehad en kreeg ik pas heel laat een ruggenprik. Toen ik hem eenmaal had ging het snel, maar zonder waarschuwing werd de ruggenprik afgekoppeld. Dit wil ik echt niet nog een keer, maar misschien gaat het deze keer wel heel anders.
Ik weet heel goed wat ik wel en niet wil en ga dat bespreken met de verloskundige. Ook Patrick weet dat en we vertrouwen erop dat we tijdens de bevalling dingen gewoon bespreekbaar kunnen maken. En soms gaat het zo snel en/of is het in het belang van je kindje dat er wordt afgeweken van wat je oorspronkelijk wilde. Dan is dat niet leuk, maar wel noodzakelijk, want we willen gewoon een gezond kindje op de wereld zetten en hem de beste start geven die we hem op dat moment kunnen geven.
Verder heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik in de avond of in de nacht beval zoals bij Milan het geval was. Maar voor hetzelfde geld breng ik Milan naar school en breken mijn vliezen op het schoolplein 😉 Ik moet er niet aan denken, maar het kan toch? Dan kan ik een heel plan hebben, maar op dat moment moeten we ook maar het beste van de situatie maken haha.
We zullen het wel zien. We gaan het meemaken en het kleine mannetje in mijn buik is uiteindelijk degene die bepaalt. Papa, mama, de verloskundige en het ziekenhuis gaan daarin mee en moeten er maar het beste van maken.
Had jij een bevallingsplan? En waarom wel of niet? Ik ben heel benieuwd. Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik niet, buiten wat er in mijn hoofd zat.
Was heel kort en bondig: in het ziekenhuis en een ruggenprik als ik het niet meer aankon, liggend of in gehurkt op mijn knieën. Daar hoefde ik niets voor op te schrijven. Volgende keer zou ik het net hetzelfde doen, net om die reden dat het absoluut niet te plannen valt.
Ik had er wel een, en wel om het volgende:
– Bij mijn eerste bevalling stond de kamer vol met artsen en verpleegkundigen. Het was onnodig, gewoon niet prettig. Bij de tweede heb ik erin gezet dat ik dat enkel wilde als het noodzakelijk was.
– Bij de eerste bevalling vertelde niemand mij iets, terwijl ik er ook niet om kon vragen. In het plan heb ik dus neergezet dat ik openheid wilde.
Dat was het eigenlijk wel. 🙂