Gisteren was het vier weken geleden dat Milan en ik betrokken raakten bij een flinke ‘kop staart botsing’. Ik heb jullie toen wel beknopt verteld wat er was gebeurd, maar nu alles is afgerond kan ik jullie echt bijpraten én waarschuwen.
Patrick was voor een instructie even een paar uurtjes op zijn werk en Milan en ik waren net bij de Action geweest voor wat schoonmaakspulletjes. De zon scheen en we hadden zin in de dag. Op het moment dat wij de Action uit kwamen, belde Patrick om te zeggen dat hij ook naar huis toe kwam. Mooi, dan konden we samen eten en ik had bedacht dat we dan ’s middags nog even met zijn drietjes een terrasje zouden pakken. Gewoon even genieten van het mooie weer, elkaar en de kleine man in mijn buik.
Het was rustig op de weg en Milan en ik kletsten in de auto over van alles en nog wat. Ik ben behoorlijk voorzichtig als ik auto rijd, maar met Milan in de auto let ik extra op. Toch was het nu niet druk op de weg. En opeens, vanuit het niets, kwam er een moedereend uit het hoge gras de weg op gelopen met een hele rits kleintjes achter zich aan. Ik was al dichtbij ze, keek in de spiegel of ik kon remmen, dat kon en ik remde. Er reed wel een auto achter me, maar die was nog ver weg. Toch heeft hij het niet gezien en hij raakte ons vol.
Ik denk dat hij rond de 60 heeft gereden en hij heeft ons dan ook vol geraakt. Met een grote auto tegen onze kleine auto. De klap was harder dan ik altijd dacht dat het zou zijn, maar ik schrok gek genoeg niet. Ik heb de auto nog naar de berm kunnen rijden, Milan kunnen kalmeren en hem uit de auto kunnen halen. Ik belde Patrick, die kwam er meteen aan, en stelde me netjes voor aan degene die ons aan reed. Toen ik eenmaal zeker wist dat met Milan alles oké was, begon het regelen. Ik bleef kalm en rustig en wilde alles zo goed en zo snel mogelijk geregeld hebben. Gelukkig was de tegenpartij, zoals dat heet, erg vriendelijk en bood hij meteen zijn excuses aan. Hij was dan wel degene die fout zat, hij deed het natuurlijk niet met opzet.
Dat duurde uiteindelijk 1,5 uur en toen kreeg ik kramp in mijn buik. Toch maar even de verloskundige gebeld en we konden meteen langskomen nadat de auto was afgesleept. Gelukkig was alles goed met de baby!
Het was vrijwel meteen duidelijk dat de auto total loss was en daarna begon het hele verzekeringsgebeuren. de tegenpartij erkende meteen aansprakelijkheid, maar dan nog gaat er een hoop tijd overheen. Er moet een schade expert naar de garage, die bepaalt de schade en geeft dit vervolgens weer door aan de verzekering. Die moet die schade weer gaan verhalen bij de tegenpartij en als iedereen netjes heeft gedaan wat hij moet doen, kan er pas worden uitbetaald. Vooral dit duurt erg lang, maar gelukkig zijn wij enorm goed geholpen door de vrouw van de verzekering en de garage. Hierdoor konden we de nieuwe auto vorige week al ophalen! Maar wij hebben wat dat betreft echt mazzel gehad.
Waarschuwing
Kijk, het was gelukkig geen ernstig ongeluk, maar laten we eerlijk zijn, zelfs hierdoor kun je flink letsel oplopen. In deze tijd staat het gras hoog en de eendjes lopen overal rond met hun kleintjes. Schattig, maar gevaarlijk. Let dus goed op bij bermen en sloten met hoog gras. Ik kon nog wel remmen, maar als dat niet meer gaat, doe dat dan ook niet. Klinkt cru, maar zo is het wel. Het leed is anders echt niet meer te overzien. Zeker met kinderen achterin.
Wij hopen nu vooral op heel veel veilige kilometers in onze nieuwe auto!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Oeh dat is schrikken! Gelukkig is alles goed met jullie, maar het had inderdaad ook anders kunnen aflopen. Op de snelweg was er laatst ook een eenden gezin dat besloot over te steken. Gelukkig was Rijkswaterstaat heel snel ter plekke en hebben ze rijbanen dicht gedaan om de eendjes te begeleiden. Erg schattig gezicht, maar had er niet aan moeten denken aan de ravage die het aan kan richten.
*heeft vorige week nog een eend doodgereden… ?
Met jouw blog in mijn achterhoofd trouwens!