Waarom wachten tot januari met een nieuwe rubriek als je er nu al mee kan beginnen? Ik had deze rubriek al een tijdje in mijn hoofd, maar wilde ermee wachten tot het nieuwe jaar omdat er momenteel heel veel artikelen online komen. Persoonlijke, maar ook veel samenwerkingen. Dit is de drukste periode van het jaar en ik merk dat veel opdrachtgevers nog budgetten over hebben die ze dit jaar nog willen besteden. Ben ik natuurlijk heel blij mee, maar het is wel wat veel. Tegelijkertijd is wat ik nu ga delen voor veel moeders herkenbaar. Want laten we eerlijk zijn, die week voor de kerstvakantie is op zijn zachtst gezegd veel. Zo gaat dat hier…
De week voor de kerstvakantie
Zo’n anderhalve week voor de kerstvakantie passen de afspraken en to do’s niet meer in het vakje van onze digitale gezinsagenda. Iedere dag staat er een driehoekje bovenaan de dag staat die je er fijntjes aan herinnert dat er nog dingen gepland staan die je “even” open moet klappen. Anders worden ze namelijk alsnog vergeten.
Pat heeft twee kerstborrels. Ik overigens ook, maar kan er niet heen, vanwege andere afspraken en het kerstdiner en gala van onze zoons. En ergens tussen het werken door moet ik voor 17:00 uur vanmiddag ook nog 25 kerstkoekjes maken. Geen idee hoe we dat erdoor gaan fietsen, maar het gaat lukken.
Ondertussen fiets ik ook nog zo over straat. Dit vat het wel zo’n beetje samen haha.
Over het kerstdiner gesproken…
Inmiddels heb ik al heel wat ervaring met kinderen op de basisschool en kerstdiners. Als ik één ding heb geleerd is dat het kerstdiner vaak een ding is. Met name de intekenlijst van het kerstdiner. Toen Milan klein was hing er een lijst naast de klas waarvoor het altijd dringen was. Moeders die eigen pennen meenamen (yep, ik deed dat het jaar erop ook), omdat het anders niet alleen eindeloos duurde, maar de lijst zo vol was waardoor jij dan iets ingewikkelds moest maken. Iets waarvan je wist dat het toch niet werd opgegeten.
In die periode was ik graag ‘Chef Stokbrood’, maar later veranderde dat. Ik vond het wel leuk er wat meer tijd aan te besteden met de chocolade kerstboomlolly’s als favoriet van de jongens. Tegenwoordig gaat het intekenen online en zo’n 1,5 week geleden kregen we de melding in de schoolapp. Ik had mijn telefoon in mijn handen en heb meteen aangegeven deze weer te willen maken. Omdat ik heel snel was en twee dagen niets hoorde ging ik er vanuit dat het goed was.
Ik bestelde de spullen vanwege de wat langere levertijd en twee dagen later kreeg ik een berichtje van de juf; iemand anders ging deze lolly’s maken dus was de vraag of ik er een andere variant van wil maken. Ik zei dat ik alles al had besteld, maar er dan wel een soort koekjes van zou maken. Ik kreeg als reactie terug dat dat fijn was en ze mij succes wenste met bakken. Uh…
Op dat moment kon ik wel huilen, ik kon het er niet meer bij hebben…
Drukte op het werk
Op het werk is het namelijk ook heel erg druk. Ik ben betrokken bij twee grote projecten waar ik veel overleggen voor heb en veel werk aan heb. En dat niet alleen, over veel zaken moet goed worden nagedacht en de impact is groot. Er zijn dagen dat ik bijna alleen maar in overleg zit, maar de rest van het werk gaat ook door. Daarom moest ik de afgelopen weken soms wat langer door ’s avonds of ik begin eerder als Pat thuis werkt. Maar ik vind het heerlijk. Ik hou van drukte, reuring en vind de projecten fantastisch. Maar in combinatie met de kerstdrukte is het momenteel gewoon veel.
Brokkenpiloten
Afgelopen maandag was zo’n dag dat ik de hele dag in overleg zat. Ik was helemaal gaar van de dag en snakte naar een avondje met Pat en de jongens. Kom ik thuis, had Floris een aanrijding gehad op de fiets. Tand door zijn lip, flinke plek op zijn kin en knie en alles deed zeer. Twee tellen later kwam Milan naar beneden, hij had een basketbal op zijn pink gehad. Pat had het wel gekoeld, maar inmiddels was die pink wel erg dik en blauw.
Dus hop, na het eten sjeesde ik naar de Appie voor een zak tuinerwten om het wat beter te kunnen koelen. Ik liep er een rondje en het was heerlijk! Het eerste moment van de dag dat ik heel even niets hoefde. Ik kocht nog wat andere dingen en reed weer naar huis. Waar ik vervolgens van mijn zoons te horen kreeg dat ik wel 12 hele minuten door de winkel had gelopen. Waarom bleef ik zo lang weg?
De volgende ochtend werd de pink overigens nog dikker, dus belde ik op de fiets met Floris achterop de huisarts om te overleggen. Floris kon overigens niet zelf fietsen zei hij: “Mam, het gaat echt niet, ik denk niet dat ik vandaag veel kan lopen met die knie.” Je snapt dat ‘ie ’s middags weer met een vriendje buiten aan het voetballen was, haha. En de pink is inmiddels een stuk minder blauw.
Ondertussen proberen we het thuis gezellig te maken en draait het huishouden ook door. Kortom, het lijkt hier zo nu en dan wel een klucht. Ik ben er wel een beetje klaar mee en tegelijkertijd wil ik niets anders dan dit. Ik zou met niemand willen ruilen al snak ik naar wat rustiger dagen. Nog heel even, het is bijna kerstvakantie…
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Mooie blog weer, heb ik met plezier gelezen! Tis bijna kerstvakantie!!!