Er wordt mij regelmatig gevraagd waarom ik niet helemaal voor mijzelf begin. Waarom haal ik mij zoveel op mijn hals door 32 uur te werken, iedere dag te bloggen en dat in combinatie met mijn gezin? Het gaat toch goed met Mamablogger, waarom zeg je dan niet je baan op en begin je voor jezelf? Nou, ik heb een aantal redenen om dat niet te doen en dit is waarom…
Ik durf en wil het (nog) niet
Zeg nooit nooit, maar nu durf ik het gewoon niet. Ik heb een goed salaris en als dat wegvalt hebben we in één keer een flink gat. Een gat dat ik niet zo 1,2,3 zou verdienen met bloggen ook al gaat dat goed. Dat zijn financiële consequenties die we ons niet kunnen veroorloven. Dat risico is veel te groot. We hebben twee koophuizen in de Randstad, rijden een auto, kinderen worden steeds duurder en we doen regelmatig leuke dingen. De vaste lasten zijn simpelweg te hoog hiervoor.
Ook niet geheel onbelangrijk; ik kan mijzelf met bloggen geen vakantiegeld en eindejaarsuitkering uitbetalen. Dat krijg ik nu allemaal wel! Ook dat zouden we dan in moeten leveren. Tel daarbij op dat we in oktober een loonsverhoging krijgen van 4% en je snapt dat ik even lekker blijf zitten waar ik zit 😉
Gat in mijn CV
Veel bloggers die nu volledig voor zichzelf zijn begonnen hebben wel goede opleidingen gedaan. Dit vinden ze, terecht, belangrijk en zij zien dit ook als iets om op terug te vallen. Logisch, maar de ontwikkelingen in alle vakgebieden gaan door. Je kunt nu een succesvolle blog of vlog hebben, maar als je terug wilt naar je oorspronkelijke vakgebied is dat echt niet zo gemakkelijk ondanks het papiertje. Juist omdat de ontwikkelingen zo hard gaan en je dan heel veel hebt gemist. Daarnaast moet je heel goed kunnen verwoorden waarom je er jaren niets mee hebt gedaan en opeens weer terug wilt. Je vond het blijkbaar toch minder leuk dan bloggen/vloggen. Ondanks je huidige onderneming kun je dus op dat gebied een gat in je CV krijgen. Voor mij zou dat minder gelden, want ik werk in de online communicatie, maar dan nog vind ik dat best een risico. Een baan in die richting zou dus een goede optie zijn, maar met een baan in een ander vakgebied kan het behoorlijk lastig worden.
Het argument van ‘ze zien op mijn CV de opleidingen en dus ziet men wel wat ik kan’ is onzin. Ik doe op mijn werk zelf veel met arbeidsmarktcommunicatie en ik kan je vertellen dat wij niet zo naar sollicitaties kijken. Wij kijken naar je praktijkervaring, motivatie, ontwikkeling in de afgelopen jaren, referenties en natuurlijk persoonlijke gesprekken. Het papiertje is belangrijk, maar lang niet altijd het belangrijkste.
Afhankelijkheid
Een ander dingetje zou zijn dat ik anders teveel afhankelijk zou zijn van Patrick. Vindt hij niet erg en we zouden dan ook echt wel gelijkwaardig zijn, want ik werk dan immers als ZZP-er, maar ik wil het niet. Je weet nooit hoe het leven loopt en ik wil mijn eigen boontjes kunnen doppen. Gewoon voor het geval dat…
Pensioenopbouw
Dit lijkt misschien een ‘ver van je bed show’, maar is zó ontzettend belangrijk. Binnen mijn CAO betalen we iedere maand een behoorlijk bedrag aan pensioen premie, maar ik hoop dat over al die jaren weer terug te krijgen als ik mijn pensioenleeftijd heb bereikt. Als mij wat overkomt voor de kinderen 18 zijn, krijgen zij een bepaald bedrag en ook Patrick heeft recht op mijn pensioen als mij wat overkomt. Ik weet niet precies hoe het zit, maar wel dat het goed geregeld is.
Zekerheid
Je leest het misschien wel terug in alles wat ik hierboven heb geschreven; ik wil gewoon zekerheid. Ik vind het risico te groot en ben misschien ook wel bang om de stap te nemen. Dat komt natuurlijk wel ergens vandaan; ik weet hoe het is om het financieel moeilijk te hebben nadat de crisis uitbrak en wij met dubbele lasten zaten. Echt, dit is heel heftig geweest al heb ik daar nooit zo in detail over geschreven. Laten we het erop houden dat ik hier nooit meer naar terug wil. Dit in combinatie met mijn leuke werk maakt dat ik het beste wil van allebei de werelden.
Zeg nooit nooit, want je weet nooit wat de toekomst je brengt, maar voorlopig waag ik de sprong nog niet. Ben jij ondernemer en helemaal voor jezelf begonnen? Wat trok jou over streep en zorgde ervoor dat je toch de stoute schoenen aantrok? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bron afbeelding: Shutterstock
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik zie het werken aan mijn eigen onderneming absoluut niet als gat op mijn CV. Ik denk dat je ook laat zien dat je heel veelzijdig bent. En dat dit niet perse negatief hoeft te zijn op je CV.
Auteur
Klopt helemaal wat je zegt, maar dat is ook niet helemaal wat ik bedoelde. Je hebt niet letterlijk een gat in je CV, omdat je inderdaad gewoon werkt en je veelzijdigheid laat zien. Als je echter weer terug wilt naar het vakgebied waar je ooit voor hebt gestudeerd heb je wel een gat voor dat vakgebied. Dit omdat dat vakgebied ook niet stil heeft gestaan. Er zijn bijvoorbeeld nieuwe technieken, behandelmethoden, nieuwe onderzoeken dus nieuwe inzichten etc. Die heb je in die jaren gemist en zul je je eigen moeten maken. Dat is niet erg, maar zoals ik al zei moet je dan in een sollicitatiegesprek wel goed kunnen onderbouwen waarom je weer terug wilt naar dat vakgebied.
Ga je terug naar een baan in de zorg zullen ze je misschien weer eerder aannemen omdat daar arbeidskrapte is, maar in een andere branche zullen ze misschien kiezen voor iemand die die kennis wel op pijl heeft gehouden. Het hoeft niet perse zo te zijn, maar ik schrijf vanuit mijn eigen ervaringen op mijn werk waar ik mij ook iedere dag bezig houdt met arbeidsmarktcommunicatie. En misschien verschilt het ook per regio. Het is afhankelijk van veel factoren.
Als wij vacatures uitzetten krijgen we soms wel 20 tot 40 reacties op die vacature, dan is het al lastig om er uit te springen, dan wordt er in een eerste selectie toch vaak geschift op basis van werkervaring. Dat is soms heel krom en wie weet wie er mis mee lopen, maar zo gaat het in de praktijk vaak wel.
En op sommige vakgebieden sluit een blog juist heel goed aan, dat kan natuurlijk ook!
Je hebt helemaal gelijk, Maris
Ik voel exact hetzelfde als jij!
Ik hou ook van die veiligheid en blijf daarom lekker gewoon werken. Ook omdat ik mijn werk trouwens gewoon erg leuk vindt!
Wel benieuwd trouwens, waarom hebben jullie 2 koophuizen dan?
Auteur
Het eerste huis is een erfenis uit de crisis 😉 Lang verhaal, maar inmiddels verhuren we het en willen we het misschien wel houden als investering/spaarpot in de toekomst.