Eergisteren publiceerde ik het artikel over het emotiedagboek voor kinderen (wist je dat er ook eentje kunt winnen?). In dat dagboek kunnen kinderen opschrijven of tekenen wat hen dwars zit. Dat zette mij aan het denken, want doen we dat andersom ook? Praten we met onze kinderen over wat óns dwars zit? Ik probeer dat zo min mogelijk te doen, maar afgelopen week kon ik er niet omheen. Enerzijds voelde dat totaal niet oké, want ik ben immers de volwassene en mijn zorgen zijn niet die van hem. Aan de andere kant merkte ik aan hem dat het om hem ook impact had en vond hij het fijn het er even over te hebben. Negeren en het probleem niet benoemen voelde in deze situatie ook gek.
Het goede voorbeeld geven tot op zekere hoogte
Ik vind dat we onze kinderen moeten leren dat ze alles met ons kunnen bespreken en dat alle gevoelens en emoties oké zijn. En dat betekent ook dat je het soms allemaal even niet meer weet en ook dat mag je benoemen vind ik. Wel vertel ik er bij het het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Ik wil altijd positief afsluiten, omdat ik hem dat mee wil geven.
Maar ook ik ben geen robot. Ik ben ook maar een mens; ik maak fouten, pak niet altijd alles even handig aan, vind dingen spannend, kan boos worden en er achteraf spijt van hebben etc. Ik denk dat we dat allemaal herkennen, maar ik probeer achteraf wel aan Milan uit te leggen waarom ik iets deed en ben niet bang om toe te geven dat ik fout zat. En als het nodig is bied ik altijd mijn excuses aan. Ik hoop alleen maar dat hij ervan leert en dat oppikt.
Dit doe ik echter wel tot op zekere hoogte. Ik vertel niet alles, deel geen echte privé dingen, ik praat niet over de financiën met hem en betrek hem er al helemaal niet bij als Pat en ik wat onenigheid hebben. Ik wil hem niet bang maken en mijn zorgen mogen niet die van hem worden.
Kleine potjes hebben grote oren…
Kinderen krijgen veel meer mee van de gesprekken tussen volwassenen. Soms lijkt het alsof ze geconcentreerd op de iPad zitten, maar ondertussen krijgen ze van alles mee. Het gevaar is daarbij soms dat ze maar vlagen opvangen en de context niet begrijpen. Ze kunnen daardoor het verhaal misschien anders interpreteren en het enorm opblazen. En als ze dat niet uitspreken kunnen ze zich onterecht zorgen maken.
Bij Milan letten we daarom goed op wat we zeiden. Inmiddels betrekken we hem steeds vaker bij de gesprekken die hij begrijpt en die we ook met hem willen bespreken. Denk aan wel of niet verhuizen, zaken wat betreft school etc. Ik doe ook gerust de administratie als hij in de kamer zit. Hij begint nu vragen te krijgen over wat zaken als elektriciteit kosten, wat een hypotheek precies is etc. Ook dat leg ik hem uit. Daar hebben we echter geen zorgen over gelukkig, maar ook dit delen we zo nu en dan met hem, vooral wanneer hij vragen heeft of wij hem uit moeten leggen waarom bepaalde dingen wel of niet kunnen.
De conclusie is dat we dingen tot op zekere hoogte delen met Milan en daar horen dus ook bepaalde zorgen bij.
Praten jullie met je kinderen over wat je dwars zit? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Moo, eerlijk artikel! En wat mij betreft is het zoooo belangrijk om met je kind te bespreken wat er speelt. Natuurlijk niet alle details en op begrijpbare wijze, maar ik doe het zeer zeker want het is iets wat ik in mijn eigen opvoeding gemist heb!