Nu Floris bijna 1 wordt lijken we definitief afscheid te nemen van de babytijd. Voor altijd. Toen we alleen Milan nog hadden hebben we jarenlang geroepen dat we het bij één kindje zouden houden en zo voelde dat toen ook. We waren compleet en compleet gelukkig met zijn drietjes. Uiteindelijk begon het toch te kriebelen en wilden we graag een tweede als ons dat gegund was. Gelukkig mochten we het nog een keertje meemaken en ik heb er bewust van genoten, want dit zou immers de laatste keer zijn. Of toch niet?
Komt er toch nog een derde?
Floris is bijna 1 en wat is de tijd voorbij gevlogen. Als ik terug kon in de tijd dan deed ik dat en zou ik er nog meer van genieten dan dat ik al heb gedaan. Het was een feestje en Floris is een mega makkelijke en lieve baby. Goedlachs, slaapt over het algemeen erg goed en je kunt hem overal mee naartoe nemen. Ik grap weleens dat ik er zo wel 10 kan hebben en zo voelt dat ook. Daarom ga ik deze babytijd zo ontzettend missen.
Het is best grappig; ooit riep ik heel hard dat we het bij 1 kind zouden houden en nu zou ik nog best een derde willen. Ik vind zo’n klein hummeltje heerlijk en geniet er nu ook veel meer van dan bijna 8 jaar geleden. Dat heeft natuurlijk niets met Milan te maken, maar met het feit dat ik toen heel onzeker was en geen idee had wat ik deed. We rommelden maar wat aan met de beste bedoelingen en gezond verstand. Nu wist ik dat alles goed kwam, was ik rustiger en hebben we geleerd van de dingen die we toen niet handig aanpakten. We dachten destijds heel consequent te zijn, maar achteraf moesten we toch eerlijk bekennen dat dat best tegenviel.
Mede daarom is de tijd nu voorbij gevlogen en weet ik dat ik het prima nog een keer aan zou kunnen. We hebben heel veel liefde te geven dus waarom zouden we er niet nog een keer voor gaan?
We moeten realistisch zijn
We hebben voornamelijk praktische bezwaren en dat zijn er nogal wat. Zo hebben we geen kamer meer over en we zouden dan een andere auto moeten kopen. Nu is dat laatste wel te overzien, maar we zouden dan echt moeten verhuizen. Dat willen we (nog) niet. Verder werk ik nu 32 uur. Ik weet nog niet wat de toekomst ons zal brengen, maar ik wil daar wel zelf de regie op houden. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik werken voor een werkgever heel belangrijk vind en ik wil zelf kunnen bepalen hoeveel uur ik werk. Met een derde kindje zal ik toch minder moeten gaan werken. Dat is natuurlijk een afweging die je zult moeten maken, maar als ik minder uren ga werken dan wil ik dat doen onder andere omstandigheden. Dat klinkt nu misschien een beetje vaag, maar ik wil wat hier betreft niet teveel in detail treden. Als dit aan de orde zou zijn dan zou ik dit eerst moeten bespreken op mijn werk voordat ik daarover blog. Wel zo netjes 😉
Daarnaast zijn we ook gewoon realistisch. We hebben twee gezonde kinderen en zijn daar heel erg blij mee. Wat zal de toekomst ons brengen met een derde kindje? We tellen onze zegeningen en zijn blij met wat we hebben. Het is goed zo.
Met pijn in mijn hart, want we gaan dit nooit meer meemaken, maar gelukkig staat daar tegenover dat we nog heel veel andere mooie dingen mee gaan maken.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Dit is dan best Een moeilijke beslissing geweest, maar wel dapper. Je hebt inderdaad 2 gezonde kids en je wilt ze ook Een fijn leven geven. Xxxx
Auteur
Dat is helemaal waar, je wilt ze als ouder alles kunnen geven en dus ook een stabiele, financiële basis voor de toekomst.