Huilbaby’s, je leest er over als je zwanger bent, maar je kunt je dan niet goed voorstellen wat het precies inhoudt. Net als die slapeloze nachten trouwens, je weet pas echt wat het met je doet als je er middenin zit ;-). Ik kon mij ook niets voorstellen bij een huilbaby. Ja, ze huilen veel, maar toch dacht ik er niet teveel over na en stond ik er helemaal niet bij stil dat het ons ook kon overkomen.
Je leeft eerst van echo naar echo, wilt graag dat je kindje gezond is en maakt je dan zorgen over de bevalling. Mijn beeld was dan ook dat als ik dat achter de rug zou hebben, het grote genieten kon beginnen.
En dat genieten gebeurde ook, maar liefst twee hele weken…
Natuurlijk hakken die nachten erbij in, maar dat hoort erbij. Dat is een part of the deal. Maar na twee weken begon M te huilen en hij hield niet meer op. In het begin denk je aan darmkrampjes, en dat zal vast wel mee hebben gespeeld, dus gingen we in de weer met druppeltjes, M op een bepaalde manier vasthouden, fietsen met zijn beentjes etc. Maar het hielp niet.
Spugen deed hij wel. Soms heel grote hoeveelheden, maar daarna weer een paar dagen niets. Je denkt dan op de één of andere manier ook niet meteen aan een flinke reflux. Als ik de huisarts of de HAP belde en vertelde wat er aan de hand was, kreeg ik te horen dat ik vast nog erg moest wennen aan het moederschap en dat kinderen nu eenmaal huilen. Ik werd daar zo moe van! Ik had twee weken lang een intens tevreden baby, die vervolgens begon met huilen en niet mee ophield. Hij wilde gewoon iets duidelijk maken, maar dat kon ik niet duidelijk maken aan de dokter. Je gaat ook nog aan jezelf twijfelen. Ik heb weleens gelezen dat je de huiltjes van je kind gaat herkennen. Ik kan je vertellen dat M er één had en dat was zo hard mogelijk op volume 683.
Op een dag was ik het zat, belde ik wederom de dokter en hield de telefoon bij M zodat de assistente kon horen hoe hij huilde. Toen ik vertelde dat hij dat zo’n beetje non-stop deed, mocht ik wel meteen komen. Daarna ging het snel. M bleek een flinke reflux te hebben waar hij zo’n last van had.
Toch heeft het nog een hele tijd geduurd voordat er echt verbetering zichtbaar was. Achteraf gezien zijn we een jaar aan het tobben geweest. En dat was op zijn zachtst gezegd pittig. En ja, ook ik heb weleens wanhopig boven het ledikantje gehangen en M gesmeekt of hij nu eindelijk eens op wilde houden met huilen. Ik ben niet het type wat zegt ‘mommy knows best’. In veel gevallen wel, maar ook deze mommy was vaak wanhopig en en twijfelde echt weleens (meer dan eens) aan zichzelf.
En van tig verschillende soorten voeding en spenen uitproberen tot maar weer naar de dokter bellen, we hebben het vaak genoeg gedaan. Achteraf gezien zei de huisarts ook dat de reflux van M dusdanig ernstig was dat ze hem wel degelijk op hadden kunnen nemen, maar dat is achteraf gepraat. Dat had ik uiteindelijk ook niet leuk gevonden.
Toch zeg ik altijd ‘als ik toen wist wat ik nu weet…’ dan had ik me namelijk minder druk gemaakt of ik het allemaal wel goed deed. M is nu namelijk een heel lief, makkelijk jongetje. Bijdehand (‘wat had jij vandaag in gedachten om te doen mama?’) en ontzettend grappig (‘Ga hier maar over bloggen’). En ach, dat jaar ben je dan zo weer vergeten en viel misschien best mee. Een heel klein beetje 😉
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
