Ik heb niet getwijfeld over het schrijven van deze blogpost, maar wel over de insteek ervan. Ik wil toch even wat dingen vertellen/uitleggen, maar ik wil er ook vooral geen zielig verhaal van maken. Laat staan dat ik wil dat mensen zich aangesproken voelen of zich er misschien wel rot door voelen.
Hoewel het niet zo is heb ik toch weleens het gevoel dat ik bepaalde reacties wat beter moet verklaren en daarnaast heb ik ook weleens de behoefte om te vertellen wat iets gewoon met mij doet. Misschien wel om dat eens en voor altijd duidelijk te maken en misschien zetten de feestdagen mij ook wel aan het denken en wil ik juist daarom nu delen.
Ik wil aardig gevonden worden. Ik zeg niet snel ‘nee’ en sta altijd klaar voor een ander. En tegelijkertijd voel ik me soms ook wel alleen…
Soms voelt het alsof mensen het vanzelfsprekend vinden dat je er bent en heel soms voelt het ook alsof je iedere keer wordt afgewezen. En als je je nu afvraagt waar dit over gaat, ik zal het verder uitleggen 😉
Zoals ik al zei wil ik aardig gevonden worden. Ik behandel mensen altijd zoals ik zelf ook behandeld wil worden, maar klaar is klaar. Is er een grens bereikt, dan ben ik verre van aardig en is het ook goed mis. Maar voordat het zo ver is is er natuurlijk al heel wat aan vooraf gegaan en ben ik ook al meerdere keren over mijn eigen grenzen heen gegaan. Iedere keer maar weer proberen. Twee stappen vooruit en er vervolgens weer drie terug lopen, een beetje dat principe.
Tegelijkertijd ben ik heel sociaal. Ik maak met iedereen een praatje en maak binnen de kortste keren contact. Misschien schrikt dat mensen ook wel af hoor, dat kan. Ik ben niet verlegen en sta niet snel met mijn mond vol tanden en dat kan ook averechts werken natuurlijk.
En toch voelt het alsof je keer op keer weer de spreekwoordelijke ‘kous op je kop’ krijgt. Dit gevoel heb ik wel vaker, maar een gesprek tussen een collega en mij gisteren zette mij aan het denken. We hadden het over Oud & Nieuw en wat we gingen doen. We hebben geen plannen en vieren het waarschijnlijk, net als vorig jaar, thuis. Prima en heel gezellig, maar toch stak het stiekem best wel een beetje dat we niet ergens werden uitgenodigd. Iedereen is bij ons toch ook altijd welkom? Wij staan toch ook altijd voor een ander klaar?
Soms neem ik mij voor om eens vaker ‘nee’ te zeggen, ook eens niets van mij te laten horen of wat dan ook, maar dat zit niet in mij. Na een tijdje vraag ik mij echt wel af hoe het met iemand gaat.
Zelfs op social media laat ik het gebeuren. Zo heb ik een app die aangeeft wie je “ontvriend” op verschillende social media. Het gebeurt niet wekelijks haha, maar toch steekt het soms best wel wanneer iemand dat doet. Zelf doe ik dat niet snel, er moet echt wel veel gebeuren en je kunt de meldingen bijvoorbeeld ook uitschakelen. Ik vraag mij dan ook af waarom iemand dat heeft gedaan. Ben ik niet aardig genoeg, irriteerde ik je, dat soort vragen.
En natuurlijk zegt het vaak ook wel meer over mijn eigen onzekerheid, maar ik vind het dan echt jammer. Gek hè, dat iemand die in het dagelijks leven veel lacht, extravert is, sociaal is en van alles en nog wat regelt zonder blikken of blozen, tegelijkertijd zo onzeker is? En misschien daarom wel op een bepaalde manier reageert…
Misschien verklaart dit wel een hoop voor je als je me kent en misschien zet het je ook wel aan het denken. Ik ben in ieder geval blij dat ik even mijn hart heb kunnen luchten. Morgen weer wat luchtigers hoor!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik herken het wel een beetje, ik vraag me soms ook af waarom ik ergens niet voor uitgenodigd ben of “ontvriend” ben. Maar aan de andere kant denk ik dan ook, ach als ze me niet meer leuk vinden dan zullen ze wel niet bij mij passen. Ik heb bewust geen ontvriend app, dan heb ik tenminste ook niet door dat ik ontvriend word.
Zo herkenbaar! Ik hou mezelf altijd maar voor dat de ander meestal niet doorheeft wat het met me doet of ik verplaats me in de ander en bedenk wat ik in zo’n situatie zou doen, vaak ontdek ik dan dat het niet persoonlijk is 😉
Auteur
Nee, dat is ook vaak wel zo hoor, maar toch steekt het soms wel. En de ene dag kun je het makkelijker naast je neerleggen dan de andere keer, dat is ook zo.
maris je bent een geweldige dochter ..En zoals jij in het leven staat daar kan je alleen maar trots op zijn
Auteur
Dankjewel mama! X
Marisca trek het je niet te veel aan ! Afgunst en jaloezie en nieuwsgierigheid en ongeinteresseerdheid zijn zo van die menselijke trekjes van mensen waar jij je vast aan kunt irriteren. Wat oud en nieuw betreft ben je welkom hoor ! Maar je bedoelt er ons vast niet mee. Het egoisme van mensen lijkt in deze tijd bijna normaal. Het is echter niet normaal en ik zeg “geef ze een koekje van eigen deeg” Leef je eigen leven en trek je niets aan van mensen die je alleen weten te vinden als het hun een keer uitkomt ! Wij zijn trots op je en hier ben je altijd welkom
Auteur
XXXX
Ik herken er ook wel dingen in,alleen tegenwoordig ben ik er wat harder in geworden, mischien te makkelijk erover mag je me niet kijk dan ook niet naar me haha maar begrijp wat je bedoeld,ik vind het nee zeggen ook nogsteeds moeilijk.
Je bent een prachtig mens, mooi gezinnetje , mensen die je ontvrienden zijn het gewoon niet waard, vind je nogsteeds een topper!
Auteur
Dankjewel voor je lieve reactie Kim!