Tijdens iedere supermarktactie duiken ze op: de kinderen voor de deur van de supermarkt die vragend naar de zakjes in je hand kijken of vragen of je zakjes hebt gekregen van actie X en of zij deze dan mogen hebben. En het is misschien niet aardig, maar ik irriteer me eraan. Niet aan die kinderen natuurlijk, maar ik irriteer me wel aan het feit dat ze erom vragen.
Ik zal er misschien geen vrienden mee maken, maar liep er van de week ook weer tegenaan. Ik besloot er een blogje aan te wijden 😉
Ik begrijp die kinderen wel. Niet iedere ouder rijdt speciaal om om bij weer een andere supermarkt boodschappen te gaan doen omdat er wéér een nieuwe spaaractie is. Ook heeft niet iedere ouder het budget om bij die bewuste supermarkt boodschappen te doen en ik kan me oprecht voorstellen dat dat voor die ouders lastig is. En ja, dan snap ik echt dat die kinderen toch mee willen doen met de nieuwste hype, daar zijn het kinderen voor.
En het is dubbel, maar tegelijkertijd snap ik echt niet dat die ouders hun kinderen dus voor de supermarkt laten staan om vervolgens iedere klant die ook maar een voet over de drempel zet, te vragen of hij een zakje heeft. Als ik heel eerlijk ben zal Milan die van mij niet mogen. Dan moet ik zelf maar wat moeite doen (als het echt heel leuk is) of aan familie en vrienden vragen of zij misschien mee willen sparen. Ook heb ik weleens DE punten geruild tegen dingetjes uit een spaaractie en ik deed het met plezier. Via Marktplaats is er van alles te ruilen. Geld bieden doe ik overigens niet.
Een ding heb ik namelijk met die kinderen gemeen: als ik eenmaal meedoe, wil ik het compleet hebben ook!
-
- Het verzamelalbum met twee pakketjes dierenplaatjes
Waar dit gevoel vandaan komt denk ik te weten: ik heb al een paar keer te maken gehad met ronduit brutale kinderen. Dan loop ik met Milan en ze kijken de zakjes nog net niet uit zijn handen. Of ze vroegen gewoon of hij ze niet aan wilde geven! Euh, nee! En als ik alleen was en uitlegde dat ik ze zelf spaarde voor mijn zoontje, kreeg ik een grote mond. Toen wij een keer een actie compleet hadden en we alsnog zakjes kregen, heb ik ze gegeven aan het meest stille jongetje achter dat hek. Allemaal. Ook toen kreeg ik weer een grote mond van de andere kinderen.
Hoe doen jullie dat? Mogen jullie kinderen op woensdagmiddag bij de supermarkt staan om hiernaar te vragen? En zo ja, waarom mag dat? Ik ben echt heel benieuwd, laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik heb er ook een enorme hekel aan: dat geleur van kinderen (achter dranghekken) voor de supermarkt. Maar ik ben dan ook van de wie-vraagt-wordt-overgeslagen generatie.
Tegenwoordig is dat anders denk ik. Nu is het durf-te-vragen (#dtv) dus wellicht hanteren ouders van deze kinderen deze insteek.
En wat ik met meest vervelend vind is dat je je bijna moet verantwoorden waarom je het zakje/dingetje/poppetje niet geeft.
Ik ben dan ook een voorstander van ruilmiddagen en net als wat jij hebt gedaan: alles geven aan het meest stille kind.
Fijne dag vandaag.
Onder geen beding mogen mijn kinderen bij de deur van de supermarkt gaan staan schooien. Nergens voor nodig.
Daarentegen heb ik er geen problemen mee dat ze, wanneer we in de rij van de desbetreffende supermarkt die een actie heeft, aan degene voor ons vragen of ze ALSTUBLIEFT (netjes vragen dus) de collectables zouden mogen hebben als die persoon aangeeft ze niet te sparen.
Nee mijn kinderen mogen er niet staan. En ik geef ze ook nooit. Dat gedrang en onbeleefde gedoe achter een hekje (fijn dat iemand ze al in een hokje heeft gestopt zeg). Ik spaar wel altijd voor anderen die er om vragen, of zij sparen voor mij. En ruilen via Facebook doe ik ook. Hopelijk gaat de oudste snel zelf ruilen op school.
Ik zou Anna dit echt niet toestaan, vind het ook zóó asociaal. Ik vind als je mensen iets vraagt dat je dan minstens iets terug moet doen (behalve als ze opa en oma heten natuurlijk ;-)).
Ik heb gelukkig een nogal boze oogopslag als ik ‘geconcentreerd’ ben, dus ze gaan me altijd uit de weg in de supermarkt, haha 😉