Sinds deze week zitten onze beide jongens op de basisschool en dat is op zijn zachtst gezegd best wennen. Niet alleen voor onze kleuter die de kleuterklas nog erg spannend vindt, maar ook voor ons. Ik vind het lastig om hem achter te laten, sta dan zelf ook met tranen in mijn ogen op het schoolplein, en onze ochtendroutine is wéér anders. We vinden vast onze draai wel, dat gebeurt altijd, maar tot die tijd moeten we gewoon even wennen aan de nieuwe situatie.
Wennen in de kleuterklas
Laat ik bij het begin beginnen, want het valt niet mee om als 4-jarige in een klas te komen met allemaal nieuwe kinderen. Die kinderen hebben hun draai vaak al gevonden, kennen elkaar en de juffen goed en dan kom jij. Nog hartstikke klein (tenminste, in mijn ogen dan) en je moet je vertrouwde omgeving achterlaten voor deze nieuwe klas. Dat is gewoon spannend en dat maakt het afscheid moeilijk. Voor ons allebei. Terwijl ik mijn kleine mannetje verdrietig achterliet in de klas stond ik mijn tranen weg te vegen op de gang. Ik ben vervolgens maar snel naar buiten gelopen en het was onderweg maar goed dat het regende. Met een knoop in mijn maag fietste ik naar mijn werk, maar mijn collega’s superlief waren.
De dag erna mocht hij een knuffel meenemen en gedurende de week lijkt het een heel klein beetje beter te gaan, al loopt nog niet alles zoals het zou moeten lopen. Het komt vast goed, maar als je nu nog een oververhitte moeder in een roze jas op het schoolplein ziet staan, dan ben ik dat. En ik ben best sociaal en aardig hoor, al komt dat misschien nog niet zo over ?. Ook ik moet even wennen haha.
Wederom een nieuwe ochtendroutine
Dit alles betekent dat we weer een nieuwe ochtendroutine hebben. Het afgelopen jaar hebben we van alles meegemaakt. In eerste instantie zat Milan nog op zijn vorige school en hadden was ons oude huis nog niet verkocht/overgedragen. Toen moesten we ’s morgens dus daarheen, deden we daar de gordijnen open, pakten we de fietsen (hier was nog niet alles klaar dus de bakfiets paste nog niet in de tuin) en fietsten we naar school, de peuterspeelzaal en vervolgens naar mijn werk. Wat een gedoe was dat zeg!
Uiteindelijk werd het makkelijker toen het huis was overgedragen en later nog gemakkelijker toen Milan van school veranderde en hier in de wijk naar school ging.
Inmiddels gaan beide jongens naar school en hoewel dat lekker overzichtelijk is, ben ik nu wel wat later op mijn werk. Dat komt omdat ik voorheen om 8.20 uur al in de binnenstad was. Daar vandaan was het nog vijf á tien minuten fietsen naar mijn werk. Nu ben ik rond 8.30 uur nog op school en moet ik nog zo’n kwartier á 20 minuten fietsen. Niet erg, want ik begin om 9.00 uur, maar ik had er nog niet eerder bij stilgestaan.
We pakken nu iedere ochtend twee tassen in, er zijn nu vier dagen waarop gegymd wordt, er wordt meer brood gesmeerd etc. De tijd gaat hard met twee jongens op de basisschool en het eten vliegt harder uit de koelkast ?. Zo hoort het ook. Ik ben benieuwd wat deze periode weer gaat brengen.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
