Over het algemeen voel ik mij niet schuldig naar Milan omdat ik werk. Sterker nog, ik vind werken heel leuk en heb het ook nodig. Nodig om mijzelf te ontwikkelen, andere gesprekken te hebben en het geeft een bepaalde vorm van zekerheid. Toch heb ik ook weleens een mindere dag en baal ik er ook weleens van dat ik niet kan helpen op school omdat ik moet werken. Met brok in mijn keel zit ik dan op de bakfiets op weg naar mijn werk. Natuurlijk baal ik dan en benijd ik alle moeders die niet werken.
Vaak verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon zodra ik het kantoor binnen loop en de computer aan zet. De reden? Leuk werk en vooral heel fijne collega’s. Vooral dat laatste is heel belangrijk. Je collega’s zie je vaak veel meer dan bepaalde familieleden en voor je weet bouw je met sommige van hen een heel goede band op.
Ik heb het geluk dat ik altijd fijne collega’s heb gehad. Bij mijn weekendbaan bij C&A zaten mijn leidinggevende en collega’s zelfs in de kerk voor de begrafenis van mijn vader, en dat op een drukke zaterdag. Maar ze hadden het geregeld. Bij mijn baantje bij Albert Heijn leerde ik één van mijn beste vriendinnen kennen en hoewel ik haar niet meer zo vaak zie, hebben we samen heel wat meegemaakt.
Bron: Shutterstock
Collega’s als je ouder wordt
Inmiddels ben ik heel wat jaartjes verder en toen ik 3 jaar geleden na 8 jaar afscheid nam van mijn collega activiteitenbegeleiders, heb ik flink gehuild. Ik wist dat ik de juiste beslissing nam, maar jeetje, wat hadden we toch veel meegemaakt met elkaar. We kenden elkaar door en door. De onzekerheden toen Milan nog een baby was, zij sleepten mij er doorheen. De feestdagen die ik met hen moest werken terwijl ik liever thuis was, zij sleepten mij er doorheen. En zo kan ik nog wel meer voorbeelden noemen.
Ik ging binnen de organisatie ergens anders werken en je moet altijd maar afwachten of het klikt met je collega’s. Dat hoop je natuurlijk wel, want zij zorgen er mede voor dat jij met plezier naar je werk gaat. Ook als je je weleens schuldig of rot voelt. Ik had wederom geluk, want hier kreeg ik ook geweldige collega’s en één van hen was wel heel speciaal. We deelden heel veel met elkaar, maar konden ook altijd lachen met elkaar. Wat een ontzettend lieve collega was zij! Gisteren namen we afscheid van elkaar, want zoals dat soms gaat, slaan mensen een andere weg in. Tijd en ruimte voor nieuwe ideeën en het waarmaken van dromen. Ik gun haar het allerbeste, want dat verdient ze. Ik heb flink wat tranen gelaten en zal er erg aan moeten wennen.
Voel ik me niet schuldig omdat ik werk, voel ik mij hier weer rot over 😉 Heb jij collega’s en hoe is jouw band met hen? En hoe belangrijk zijn collega’s voor jou? Laat het me weten in de comments hieronder!
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
I totally agree!! Je kan kan leuk werk hebben maar als je collega’s niet leuk zijn is je werk ook niet meer leuk. Maaaaar als je minder leuk werk hebt maar hele leuke collega’s kan je het werk wel leuk maken. Conclusie: Je collega’s zijn erg belangrijk.