Afgelopen week zag ik een item op het nieuws dat er veel verkeersongelukken gebeuren met kinderen. Vooral op de weg van en naar school. De “specialist” in het betreffende item had daar wel een verklaring voor: de jeugd is namelijk afgeleid door hun mobiele telefoon.
Nu blog ik niet heel snel over actuele kwesties, maar hier werd ik wel een tikkeltje boos over. Want nu wordt er gesuggereerd dat de ongelukken negen van de tien keer de schuld zijn van de scholier. Statistisch gezien is dat misschien wel zo (geen idee), maar ik wilde toch even mijn ervaringen delen. De volwassenen kunnen er namelijk ook wat van…
Drie weken zelf op de fiets
Onlangs vertelde ik al dat Milan sinds begin dit schooljaar zelf naar school fietst en ik fiets er dan naast. Is niet helemaal gewenst door de school, maar met 33 weken zwangerschap wordt het mij toch te zwaar hem dagelijks mee te nemen in de bakfiets. Hij heeft een nieuwe fiets die twee inch maten groter is, dus het was even wennen. Daarom zijn we in de laatste week van de vakantie met hem gaan oefenen. Eerst toen het nog rustig was op straat en later op wat drukkere momenten. Hij kon natuurlijk prima fietsen, maar een grotere fiets was wel even wennen. Ik rijd zelf ook auto en niets is zo gevaarlijk als wiebelende kinderen voor je auto. Dat wilde ik voorkomen.
Doodsangsten op de fiets
Drie weken verder heb ik al heel wat doodsangsten uitgestaan op de fiets. Niet door Milan, niet door middelbare scholieren (ik heb er overigens nog geen één op zijn of haar telefoon zien kijken), maar juist door volwassenen in auto’s, fietsen en op scooters.
Volwassenen die in smalle straatje voorrang nemen terwijl ze dat niet hebben. Of die op scooters een hele groep scholieren inhalen en er dan vervolgens achter komen dat het daar ook te smal voor is. Wij konden nog net remmen en de vrouw op de scooter ook. Automobilisten die geen richting aangeven en zelf heel druk zijn op hun telefoons etc.
Iedere ochtend komen dit soort situaties voor. Voor Milan een goede leerschool, want hij leert nu dat hij niet zomaar voorrang moet nemen ook al heeft hij het wel en weet dat hij altijd goed rechts moet blijven rijden. Ook leer ik hem zijn hand uit te steken, vertel ik wat de borden betekenen etc.
Stiekem denk ik eerder dat het niet perse aan de jeugd ligt, maar het is meer een mentaliteitsprobleem. Het lijkt wel alsof we alleen maar aan onszelf denken en een ander moet maar opletten. En dan maakt het niet uit hoe oud je bent.
Herkennen jullie dit of maak ik mij gewoon te druk? Laat het me weten in de comments hieronder.
Bedankt voor het lezen en leuk dat je Mamablogger een bezoekje brengt! Mijn naam is Marisca. Ik ben getrouwd met Patrick en Moeder van Milan (okt. ’10) en Floris (okt. ’17). Niets is leuker dan schrijven over het moederschap en jullie te inspireren met budgettips, uittips, persoonlijke verhalen etc. Kortom, Mamablogger is het meest persoonlijke online magazine voor moeders.
Ik snap je helemaal! Ik ben leerkracht en ik kom in heel veel schoolomgevingen de meest verschrikkelijke situaties tegen.
Wij hebben het geluk dat er aan de overkant van ons huis (letterlijk recht voor onze deur) een school is. Dus Levi hoeft maar de straat over te steken. Dat is gelukkig een stuk veiliger dan een hele rit met de fiets.
Maar zelfs in onze straat vrees ik soms voor de gevaren van de auto’s.
Wij wonen in een doodlopende straat, waar je tijdens de schooluren maar aan één zijde mag parkeren. Toch staat het hier om kwart over acht en kwart over drie VOL met auto’s. Ouders die zich overal tussen proppen, schuin op de hoek parkeren, om maar zo dicht mogelijk bij de poort te kunnen staan.
Dan moet je weten dat de leerkrachten een rij hebben voorzien waar ze de kinderen meenemen naar de parking van de sporthal, op 100 m van de school.
De kinderen wandelen langs een fiets- en voetgangerspaadje en worden op de parking afgezet.
De ouders moeten dus even ver (of minder ver) naar hun auto wandelen en toch komen ze allemaal op onze stoep staan, bij wijze van spreken.
De school breidt ook uit, dus het probleem wordt steeds erger.
Maar ik maak me dan al zorgen om die luttele 20 m die Levi naar de poort zal moeten wandelen. Want… oversteken zonder zebrapad, tussen geparkeerde auto’s, op de hoek van een straat, zonder gemachtigde opzichter die de auto’s tegenhoudt, …
Ik ben voor autovrije schoolomgevingen. Hier heeft zo’n petitie gelopen in de wijk, maar de buurtbewoners wilden hun vrijheid met hun wagen behouden. Wat ik ook wel begrijp. Maar ik denk dat we allemaal een beetje te egoïstisch worden.